3 Dagen Paraguay, een heel verhaal apart!

Tsja Paraguay.. Dat is een samenloop van omstandigheden, net als het land zelf.. Karen zag 4 weken geleden dat in Encarnacion vanaf eind januari 5 weekenden carnaval is, maar doordat het op dat moment niet mogelijk leek om dat te halen hebben we dat plan laten varen. Wanneer we in de bus naar Iguazu onze reis verder aan het plannen zijn en ik aan Karen laat zien waar de Jezuïeten (ruïnes in de Jungle) zijn, blijkt dat ongeveer naast het carnavalsstadje te zijn. Mega enthousiast bedenken we dat als we opschieten het halen om zaterdag daar te zijn! Na lange tijd zoeken (aangezien het de niet toeristische versie van mega wilde carnaval schijnt te zijn is het niet makkelijk te vinden) komen we er achter dat het precies deze zaterdag zal starten! We besluiten de Braziliaanse kant van de watervallen in te ruilen voor carnaval in Paraguay en ons adoptieproject sluit bij ons aan.

Eerst naar de grensovergang. We vermoeden al dat we op de route van en naar Brazilië een stempel te weinig hebben gehad en bij de volgende Braziliaanse grenspost blijkt dit ook het geval te zijn.. Toen we het land ingingen hebben we een exitstempel gekregen in plaats van een entree.. Oftewel we zijn sinds gisteren in niemandsland tussen Brazilië en Argentinië. Verdwenen in het niets voor 20 uur en plotseling hier uit de hemel komen vallen?
De vrouw vertelt dat ze bij deze border ons niet kan helpen en raad ons aan of naar Paraguay border te gaan "end see what happens " of naar de andere Braziliaanse border te gaan om onze entree stempel te halen.. Als we Paraguay geweigerd worden zouden we alsnog 2 uur heen en weer met de bus moeten. We zien er ergens de humor wel van in en de behulpzaamheid en latinostijl maakt dat we eigenlijk niet stressen over het hele gebeuren. De verhalen die we over Paraguay hebben gehoord doen ons vermoeden dat ze niet al te moeilijk zullen doen aan de grens. Alles wat in andere landen (coca, cannabis, etc.) niet mag, komt in deze walhalla waar alles mag samen.
Dus we pakken de bus naar de grens, die eerst 100 meter de grens over rijdt de stad in. Wouww wat een contrast met de andere steden! Overal mensen en kraampjes op straat. Super gezellige sfeer en geen toeristen te bekennen..Nouja we zijn nu wel het land binnen, maar laten we ook nog even een stempel halen..
Josh en Karen gaan met hun grootste "wij zijn naïeve, onwetende, enthousiaste toeristen" blik voor bij de enige man en enige vrouw aan de balie.. Beide medewerkers kijken naar de stempels en krijgen een zorgelijke blik in hun ogen.. De vrouw kijkt een paar keer bezorgd opzij tot de man ook omkijkt.. "Jij hebt hetzelfde probleem?..” “Ja.." “Wat doen we hier mee?” Josh vertelt vervolgens in veel onnavolgbaarder Spaans dan hij zou kunnen ondersteund met handbewegingen en uitbeeldingen waar een mimespeler trots op zou zijn het verhaal. De man kijkt naar zijn collega en haalt zijn schouders op "ach wat kan het mij ook wat" zonder verdere twijfel zet hij de stempel en zonder verder naar mijn paspoort te kijken mijn big smile beantwoordend met net zo’n grote smile ook bij mij. We love Paraguay already!! Ze hadden het ons heel moeilijk kunnen maken maar kozen er voor niet te doen, thanks Paraguay!

Hoewel Ciudad del Este een prima stad is om langer te verblijven, willen we toch graag door naar het Encarnacion, op naar Carnaval! Eerst een pinautomaat zoeken, aangezien we weer een ander betaalmiddel moeten hebben. Best lastig elke zoveel dagen een ander soort rekensom moeten maken om te weten wat ons geld waard is..
De mensen hier zijn ontzettend lief en behulpzaam, alleen heb je er niet veel aan. Zodra er twee of meer mensen zijn en je vraagt de weg, wijzen ze allemaal compleet de andere kant op en ontstaat er een discussie over waar ze ons heen moeten sturen. Geeft niet heel veel vertrouwen dat we de goede kant op gaan. Ron hobbelen met een zware rugzak op is voor ons alle 3 niet een favoriete bezigheid dus we verdelen de taken. Josh en Karen gaan pinnen en ik parkeer mezelf op 3 grote backpacks en met twee rugzakken tegen een winkel aan. Tijdens het overleg sluit een oude marinier uit Chili (gezien zijn voorkomen vermoed ik tegenwoordig zwerver, of zoals ze zelf mooi verwoorden “rondtrekker”) ontzettend nieuwsgierig bij ons aan. Aangezien ik bij Karen al bekend sta dat ik met “oude vieze enge mannetjes” praat en ze met klem zegt dat ik hier niet mee mag praten, doe ik eerst mijn best hem te negeren. Hij is echter te vriendelijk, heeft de mooiste verhalen en is erg trots op dat hij Engels kan spreken. Het is duidelijk dat hier niet veel toeristen komen. Ondertussen verzamelen wat nieuwsgierige Paraguezen zich om ons heen. Ze blijven op een gepaste afstand staan, maar zijn ontzettend geïntrigeerd en beginnen voorzichtig met vragen stellen in het Spaans. Voornamelijk via de ex-marinier die er vol trots op antwoord, bijvoorbeeld “ze is helemaal met het vliegtuig gekomen”! Wat voor ons de gewoonste zaak van de wereld is, is hier toch geregeld een vraag: Hoe ben je hier gekomen?? Met het vliegtuig?? :O (alsof we zouden kunnen komen lopen of fietsen)
En dan eindelijk, geld op zak! Vanuit de verschillende wegwijzingen naar diverse kanten voor de bus, zijn we wel wijzer geworden dat we een local bus moeten nemen naar het busstation aangezien het best ver blijkt te zijn. De bussen zijn er met hun draaipoortjes niet op gebouwd om een rugtas bij je te hebben, laat staan een backpack en rugtas op je buik. Laten we toch maar een taxi nemen, die weet tenminste waar we heen moeten..
De bus stroomt op verschillende plaatsjes steeds voller en naast mij komt een moeder met 5 jarige dochter zitten. Op eerste oog een super lief en schattig meisje, die voortdurend oogcontact zoekt. Wanneer haar moeder in slaap valt, kruipt ze centimeter voor centimeter dichterbij totdat ze op mijn schoot zit. Vanaf dat moment begint ze hele verhalen in het Spaans te vertellen. Ik versta slechts enkele woorden van haar verhalen, maar vind het fantastisch om naar te luisteren. Na een half uur ontwaken Josh en Karen, waardoor ik met hun ga praten. Blijkbaar is het schattige meisje het er niet mee eens dat dit mijn vrienden zijn, want zodra ik dat vertel krijgen Josh en Karen alleen nog maar dodelijke blikken. Gedurende de volgende 4 uur veranderd het schattige meisje langzaam in een duivelskind, wie constant de grenzen opzoekt. Moeder is ondertussen een stoel naar voren geschoven en heeft het kind (zonder een woord te zeggen) bij ons achter gelaten. Tsja wij hebben nu een live entertainmentsysteem in de bus en we hebben er ontzettend veel lol om. Vooral wanneer ze elke keer plotseling geen Spaans meer spreekt en alleen een dodelijk blik geeft wanneer Josh iets in het Spaans tegen haar zegt, maar als hij niet oplet de meest uitgebreide verhalen vertelt.

Hoewel Josh ons eerder zijn Guardian Angels noemde, komt ons ware aard (onvoorbereid met het motto: "we zien wel waar het schip strand") steeds meer naar boven. Gelukkig lukt het ons gezamenlijk om het hostel te vinden. De vrouw van het hostel raad ons “een heel speciaal restaurant met drakenlogo” aan, dit is gewoon “de chinees” zoals bij ons in veelvoud als vreetschuur te vinden is. Maar ach, eten is eten en het heeft toch weer net een andere variatie als bij ons.
Hierna lopen we naar een stuk over de “Costanera”. Ze zijn hier ontzettend trots op hun “kust en strand”. Wat een paar meter gestort zand aan de rivier is. Het uitzicht is wel fantastisch! Aan de overkant van het water zie je de lichtjes van Argentinië en de stad Posadas ziet er totaal anders uit dan Encarnacion. Langs de gehele hoofdweg staan auto’s geparkeerd met daarnaast 3-4 mensen op klapstoeltjes met maté (in Chili en Argentinië zijn mensen al dol op hun maté en wordt dat overal mee naar toe gesleept, hier gaat geen persoon de deur uit zonder een mooi versierde thermoskan met matchende beker maté). We verbazen ons over het feit dat men i.p.v. met uitzicht op het water zich vooral met uitzicht op de snelweg heeft gevestigd. Er hangt een gezellige en vredige festivalsfeer en al die mensen met hun klapstoeltjes en maté versterkt dit. Op de terugweg vraagt Karen een politieman of dit normaal is of vanwege carnaval wat hier morgen begint. Blijkbaar is dit zo normaal dat de agent verbijsterd is vanwege de vraag. Ja elke avond van de week zitten mensen hier tot ergens in de nacht op hun klaptstoeltjes te genieten van het uitzicht op de hoofdweg.

De volgende ochtend is het op zoek naar kaartjes, wat een grotere opgave blijkt te zijn dan verwacht. We worden weer allerlei kanten opgestuurd en 75% van de mensen heeft geen idee waar dit te koop is. Na een paar uur rondlopen in deze stad, die toch een stuk groter is dan verwacht en altijd een zondagssfeer lijkt te hebben geven we het op. We weten inmiddels wel waar het feest zich zal bevinden, dus eerst maar bij het hostel uitrusten en opfrissen en dan bij de ingang proberen. We hebben geluk dat er een annulering is en we nog een nacht bij dit lieve mens mogen blijven. Omdat de hotels belachelijk duur zijn en het feest de gehele nacht zou duren, hadden we bedacht om de nacht te feesten en de volgende ochtend de grens over te steken naar ons volgende verblijf. Hier eerst een paar uur slapen vinden we toch een beter idee..
De gigantische praalwagens staan al klaar om tijdens de tocht te shinen. De dansers lopen al rond met hun bijna blote lichamen en veren. Eindelijk vinden we een hokje waar nog wat tickets te koop zijn. We instaleren ons op de tribune waar honderden mensen al wit zijn van de scheerschuim. Het is hier traditie om rond te spuiten met scheerschuim en overal worden bussen verkocht. Geen idee waar het vandaan komt, maar zeker een leuke traditie! We zijn duidelijk de enige toeristen die deze plek gevonden hebben en voelen ons helemaal thuis tussen deze locals.
We kijken onze ogen uit naar de schitterende dansers die onuitputtelijke energie lijken te hebben en de meest fantastische en ritmische bewegingen maken over deze honderden meters lange podium. Wat een lichamen! De vrouwen hebben niet veel meer aan dan een glitterende string, een diamante bh en bij sommige hebben een loodzware vleugels met de meest prachtige veren. De ontzettend gespierde mannen hebben niet meer dan een strak broekje aan. Deze dansers worden afgewisseld met de grootste en mooiste praalwagens die ik ooit gezien heb. Sorry, maar de praalwagens in Harmelen en Den Bosch zijn hier echt niets bij.. Ook op de praalwagens zijn danscompetities te zien van de beste dansers in dezelfde kledingstijl. 4,5 uur vliegt voorbij, waar we geregeld met open mond aan het staren zijn. Op zoek naar de afterparty?
We vinden er een op het strand, hier blijken voornamelijk 18 jarige dansers van de optocht te zijn die verder gaan met hun wilde dansmoves. Tsja om een uurtje of 5 toch maar naar “huis” om nog een paar uurtjes slaap te pakken.
De volgende dag nemen we toch maar van de gelegenheid gebruik om naar de jezuïeten in Trinidad, de Paraguyaanse kant te gaan in plaats van eerst de grens over te steken. De jezuïeten is een samenwerking geweest tussen gelovigen en indianen, waar nu nog de ruïnes van over zijn. Niet zo imponerend als Machu Piccu maar zeker de moeite waard om te bezichtigen.
Bij de grenspost is nogmaals merkbaar dat ze niet veel andere bezoekers krijgen dan de Argentijnen. Uit pure interesse blijft de douanier door de paspoorten bladeren en laat zijn bevindingen geïntrigeerd aan zijn collega zien. Hij slaat 5x terug naar de grote sticker van Cambodja (daar heb ik eerlijk gezegd ook al geregeld naar teruggekeken) te kijken en leest elk lettertje die er op staat. Hierna zet hij zijn (in vergelijking met Azië teleurstellende) stempel en kunnen we op de volgende overvolle bus wachten.
In Posadas doen we nog een afscheidsdiner met pizza in het park, voordat Josh de andere kant op gaat. Hij mag morgen weer terug naar Paraguay en gaat via een omweg naar Rio, naar de toeristische versie van een vergelijkbaar carnaval.
Om een uur of 9 ’s avonds komen we na een aardige speurtocht aan bij ons geboekte appartement. Echter hebben we weer pech en wordt er niet open gedaan. Er wordt ons zelfs vertelt dat dit geen hotel o.i.d. is door mensen aan wie we het vragen. De wanhoop die we voelden in Mendoza voelen we niet, maar heeft plaats gemaakt voor de slappe lach. Hebben wij weer! Na een half uur aanbellen komt Karen met het briljante idee om de nachtbus naar Buenos Aires te pakken. Hoewel we ontzettend goed een douche kunnen gebruiken en eigenlijk ook wel toe zijn aan een echt bed, is er niets wat we werkelijk in Posadas willen zien. De ruïnes hebben we bewonderd aan de andere kant en denken “if you saw one, you saw them all”. We besluiten ze nog 5 minuten te geven, maken een foto met een boze mij voor de deur, als bewijs voor booking dat we er wel geweest zijn en vertrekken richting de bus. Deze stad hangt gelukkig dezelfde vredelievende sfeer als in Paraguay, waardoor we ons totaal niet onveilig voelen als in Buenos Aires. Bij de bushalte staan een moeder met dochter iets ouder dan ons. Na heel nieuwsgierig naar ons te zijn, vraagt de moeder bezorgd of we alleen met zijn twee zijn. Haar dochter stelt haar gerust “dat zijn zij wel gewend”. Plots komt er een auto de hoek om scheuren en hoor ik van daaruit “Lissaaanneee?”.. Iemand die mijn naam kent? Hier? In dit gehucht? Een ouder echtpaar waarvan mevrouw al in haar pyjama zit verwelkomt ons in de auto. Ze vertellen de ouders van de beheerder te zijn en de man heeft ons weg zien lopen toen hij de vuilnis buiten zetten. Toen hij naar binnen ging realiseerde hij zich dat we waarschijnlijk voor het appartement kwamen, zijn ze in de auto gesprongen en ons gevolgd.
Hoewel we ons nu ingesteld hebben op de nachtbus en een dag eerder in Uruguay, is een douche en bed toch wel heel fijn!
Na een dag aan “de costanera” op het terras hangen, rennend de tropische regenbui in wanneer de restauranteigenaar ons seint naar binnen te komen, vertrekken we naar Buenos Aires om vervolgens naar Uruguay te gaan!! Nog even alles uit de laatste dagen halen!

Een zeer sterke aanrader welke ik al 6 weken op mijn blog wil posten maar er steeds niet van komt: www.karenvd8.waarbenjij.nu. Karen’s versie van dit hele gebeuren. De blog staat vol met hilarische verhalen. Kortere en bondigere verhalen met geheel andere highlights. De verhalen vullen elkaar perfect aan, net als wij elkaar perfect aanvullen in het dagelijks leven. Met een beetje geluk pak je nog een geschiedenislesje mee!