Prachtige flora en fauna van Chileens Patagonië

Om 5.00 ontbijten we bij het ontbijtbuffet in ons hotel om een half uur later naar het vliegveld af te reizen. Om 6.50 vertrekt onze vlucht van Santiago naar Puerto Montt, er zijn weinig wolken dus we hebben schitterend zicht over de Andes die er tussen ligt. Vanuit het vliegveld pakken we de bus naar het centrale busstation.. En daar staat ze dan…. My Sunshine!!! Karen!!! Wat heerlijk om haar weer te zien! Karen heeft al geregeld dat we in dezelfde hospedaje als zij kunnen overnachten. Prima kamers bij een lief gezin in huis. Van voormalig huisgenoten worden we nu buren (voor 1 nacht).
Karen is al 2 dagen eerder aangekomen dus heeft de stad al goed kunnen verkennen, conclusie: hier is weinig te doen en de beste uitvalsbasis is het busstation. Het stadje ziet er uit als een Oostenrijks ski-gebied in de zomer. Precies dezelfde huisjes en de drie discotheken die het dorp telt zijn een soort apreskibarren die de hele dag luide foute muziek draaien. We gaan met onze empanada’s en friet aan het schitterende meer zitten om bij te kletsen. Het voelt direct vertrouwt, alsof we gewoon in Amsterdam aan het IJ zitten. In de uren dat we daar zitten komen geregeld honden langs voor een aai of wat lekkers en blijven vervolgens naast de bank zitten. We zijn er nog steeds niet over uit of de honden nou een (vast) baasje hebben waar ze ’s avonds naar terugkeren of niet. De meeste zien er in ieder geval goed verzorgd uit en ze zijn allemaal goed doorvoed (sommige iets te goed) en s avonds zien we iemand met een zak hondenbrokken langs alle honden gaan om ze te voeren.
Hoewel het bewolkt is verkleuren/ verbranden we toch in tijd dat we hier de uren volpraten. We lopen nog even naar het winkelcentrum met alleen maar Primark en H&M achtige winkels en bovenin een game-hal met vreetschuur van alle fastfoodketens (overigens zijn hier de meeste mensen te bekennen). Terug voor een siësta en daarna weer naar het centrum om in een restaurant te eten wat een kruising is tussen een Apreski hut en Amerikaanse snackbar. Op de terugweg lopen we nog even langs een 5 meter hoog beeld van een man en vrouw, wat 1 van de hoogtepunten hier is volgens tripadvisor. Terwijl wij er naast staan het te bekritiseren, komt een Chileen langs met een samenvattende conclusie: “Es feo.”

De volgende ochtend moeten we helaas weer afscheid nemen van elkaar. Karen neemt de 24 uren durende busrit naar Coyhaique, welke één keer per week gaat. (1x in de week!! Als je deze bus mist moet je je baas bellen met “sorry ik ben een week later, ik heb mijn bus gemist”). Wij kiezen een kortere busrit naar Chiloé, een eiland onder Puerto Montt. Rijdend door een schitterend gebied en het water oversteken met een stuk professionelere veerpont dan in Bolivia. Vanaf de veerpont zien we zwemmende pinguïns! :D En een vogelsoort die heel erg lijkt op pinguïns, zeker als ze in het water zwemmen. Verder nog wat zwemmende en zonnende zeeleeuwen.
In Castro, wat een heel levendige en leuke stad lijkt, wandelen we van het ene busstation naar het andere busstation om door te gaan naar het westen. Aan het einde van de middag komen we eindelijk bij het natuurpark aan. Schitterend! Het huisje die we huren is een echt vakantiehuisje, met keuken en houtkachel! Helaas hadden we niet eerder bedacht dat we een keuken zouden kunnen hebben en is er ook niet een supermarkt in de buurt.. De omgeving is schitterend groen en het lijkt hier net een schitterende voorjaarsdag in Nederland. Alsof we een soort vakantie van onze vakantie genomen hebben..
Het park heeft verschillende stukken met (educatieve) wandelroutes. Duinlandschap, bos, heide, meer en een gebied waar de ondergrond schijnt te bestaan uit meters omgevallen boomstammen en water.. Na een mooie wandeling en uitzicht over een ottermeer (zonder otters) eten we bij een te schattig restaurantje met een hele lieve eigenaresse. En zulk heerlijk eten!!
We nemen ons voor om ’s ochtends vroeg op te staan om verder te wandelen, zonder een wekker te zetten.. Helaas heeft ons lichaam zich aangepast aan de tijdzone (hier overigens maar 4 uur tijdsverschil vanaf Nederland, wat best gek voelt vanwege de afstand) en staan we niet meer om 6 uur naast ons bed te springen maar is het pas rond 9 uur langzaam ontwaken..
We maken nog wat wandelingen in het afwisselende landschap met mooie vogels voordat we de busreizen terug richting Puerto Montt nemen. We willen nog iets langer op dit mooie eiland blijven en overnachten in Ancud, een plaatsje op de route naar Puerto Montt. Veel is gesloten vanwege lichtjesdag, wat hier een nationale feestdag is. We hebben een prima hospedaje en besluiten dat ons avondeten broodjes bij een mooi uitzichtpunt over het water zal zijn. Een deel van de broodjes is niet te eten en voer ik aan de te schattige puppy’s die we eerder tegengekomen zijn. Helaas rent de schattigste van de 4 zonder kijken de weg over die opslag doodgereden wordt.. Ontzettend heftig om te zien, de rest van de avond ben ik verdrietig en krijg ik het beeld niet meer van mijn netvlies (terug op het werk maar een uurtje voor de EMDR lamp gaan zitten denk ik..)
De volgende dag beginnen we vanaf Puerto Montt aan onze 4 daagse bootreis naar Puerto Natales. Dit is een soort vrachtschip waarboven ze een heleboel cabines hebben gebouwd voor toeristen en Chilenen die tussen Puerto Montt, Puerto Eden en Puerto Natales willen reizen. Hoewel de boot nog lang niet vol zit, zitten er wel een stuk of 100 mensen op. Sommige hebben een reis van 3 weken, andere doen een rondje over de wereld. Iedereen heeft andere plannen in Patagonië en de meeste (incl. wij) te weinig tijd over om Patagonië echt goed te kunnen zien. 4 dagen vast op 1 boot, zonder het land op te kunnen.. Hoewel het uitzicht vaak schitterend is, voelt het op momenten (zeker wanneer het buiten koud, grijs en regenachtig is) als een zeer luxe gevangenis. We krijgen lezingen over de Flora & Fauna in Patagonië en aardrijkskundelessen over hoe op de kale granieten rotsen langzaam aan leven ontstaat. De gids heeft de prachtigste verhalen over walvissen en jagende orka’s die hij onderweg gezien heeft. Dit geeft ons goede hoop om ze te zien te krijgen. Helaas moeten we toch een andere route nemen vanwege het slechte weer en krijgen we dat gebied niet te zien..
Zeeleeuwen, albatrossen, stormvogels, camorans met pinguïnprint, en andere zeevogels en mooie gebergte is alles wat we 3 dagen lang zien tot in de avond van dag 3 ineens wordt omgeroepen dat er walvissen te zien zijn. Iedereen (incl. wij) springt op, nog sneller dan wanneer aangekondigd zou zijn dat er brand was, en rent naar het dek. In de haast heb ik wel mijn verrekijker en telefoon gegrepen, maar helaas geen extra vest en jas en het is koud!!! We zien voornamelijk de stoom die uit hun luchtgat komt en met geluk een rugvin. Voor mij kan het van alles zijn maar volgens de gids waren het 7 walvissen en een orka. Ik geloof hem graag, dat betekent dat we walvissen en orka’s “gezien” hebben!! Op moment dat ik bevroren naar binnen wil (alhoewel mensen het kouder hebben op slippers en dunne pyjamabroek) komt er nog een groep dolfijnen of walvissen langs. Volgens mij de zwartwit dolfijnen (ik noem ze pinguïndolfijnen, overigens heb je hier een hoop zwartwit/ pinguïndieren). Wat een feest!
Dag 4 zijn we mooi op tijd (om 14.00) vlak voor Puerto Natales, mooi want dan hebben we nog wat tijd om dingen te regelen! Echter is vlakbij die pier de plek wat de bijnaam “windfabriek” heeft en waait het te hard om te mogen aanleggen. Tot 18.00 varen we heen en weer voor Puerto Natales, voordat de schipper besluit het anker uit te gooien en te wachten op beter weer. We doden de tijd met kaarten en aerobicsoefeningen op het dek. Rond 20.30 doet hij een nieuwe poging en rond 22.00 worden we dan toch eindelijk vrijgelaten en kunnen we op zoek naar een slaapplaats.
De laatste dag op de boot hebben we besloten wat we zouden gaan doen; auto huren om naar de pinguïnplaats in Punto Arena’s te rijden. Hier kan je naar het schijnt tussen de pinguïns lopen die naar het schijnt nu hun jongen grootbrengen. Helaas is het inmiddels hoogseizoen en gaat hier wel op wat bij alles in de lonelyplanet staat: van te voren reserveren. Na 2,5 uur zoeken hebben we de goedkoopste auto die we konden vinden (nog 3x zo duur als wij berekend hadden) en kunnen we vertrekken naar Punta Arena’s. We rijden 3 uur langs uitgestrekte heide achtige landerijen vol schapen (zooo veel schapen!!), koeien en paarden, afgewisseld met wat meertjes met diverse bijzondere ganssoorten en flamingo’s. Het is wel wennen om na 2,5 maand ineens weer achter het stuur te kruipen.. Waar we pauzeren om te lunchen duikt een van de vossoorten met zijn prooi op.

Punta Arenas is duidelijk weer een grotere stad, wel mooi aan het water. Nadat we een slaapplaats hebben geregeld rijden we naar Pinguïneras Sena Otway. Bij de ingang van de weg staat een bord “gesloten tot het einde van het seizoen”. Wij kunnen/willen dit niet geloven aangezien dit het seizoen zou zijn dat het open moet zijn. In onze wil dat het open is besluiten we dat het vast een fout moet zijn en rijden toch een uur over gravelweg naar de ingang van het park. Helaas zit het hek toch echt dicht en hebben we 6 uur lang voor niets gereden.. Wat balen wij!! Op de terugweg zien we wel een grote vos die rondbanjert in een meertje, in de hoop een gans te kunnen pakken. Die lijken een spelletje met hem te spelen door redelijk lang te wachten en pas weg te gaan als hij bijna dichtbij genoeg is om ze te pakken.
Terug in het hostel zoeken we op wat er aan de hand is met Sena Otway, alle touroperators lijken dit nog aan te bieden en nergens valt iets te vinden over dat het gesloten zou moeten zijn. Wel lees ik in een recensie iets over dat het gebied vorig jaar is verbouwd door de eigenaar, maar dat hij dit niet heel handig heeft aangepakt. Die persoon voorspelt dat de pinguïns hier niet meer terug zullen keren omdat het nu slechter geschikt is om te broeden. De volgende ochtend wordt bevestigd door een touroperator dat het park nu gesloten is omdat er geen pinguïns zijn. Wel worden er nog tours aangeboden naar het pinguïneiland, die qua prijs meer dan verdubbeld zijn vergeleken met vorig jaar.. Tsja.. We komen hier voor de pinguïns en besluiten de prijs niet om te rekenen en gewoon met ogen dicht te betalen.

We rijden nog een schitterende route langs het water richting het zuidelijkste puntje van het continent. De zuidelijkste stad (Puerto Navarino) of zuidelijkste bekende stad Ushuaia liggen niet aan het continent vast en gaan we sowieso niet halen deze reis. Dus dan maar het zuidelijkste puntje van het continent. Zoals je misschien al is opgevallen is heel veel hier in Zuid Amerika “ste”, hoogste, diepste, breedste, smalste, grootste, kleinste, etc. Van het gebied, het land, het continent of van de wereld. We blijken niet genoeg tijd te hebben om helemaal door te lopen aangezien we om 15.30 bij de haven moeten zijn. We keren 3 km voor het zuidelijkste puntje terug. En aangezien hier als het niet “ste” is, dan is het “een van de …ste”. We besluiten dus dat we op één van de zuidelijkste plekken van het continent Amerika geweest zijn.

We vertrekken naar pinguïn eiland!!! De broedplaats van de Magellan Pinguïn. Vanaf ver kan je een overvloed van zwart witte stipjes zien zitten! Na een bootreis van 1,5 uur is het zo ver.. De pinguïns waggelen aan de kant en de loopplank wordt uitgelegd.. Een gelukzalig gevoel komt tot me.. Overal pinguïns!! Waggelende pinguïns, rennende pinguïns, springende pinguïns, zwemmende pinguïns, knuffelende pinguïns, roepende pinguïns, bekvechtende pinguïns, dansende pinguïns, pinguïns vleugel aan vleugel, parende pinguïns, broedende pinguïns, jonge donzige pinguïns, schuilende pinguïns, pinguïns die ons inspecteren, pinguïns die achteruit lopen om te poepen... Ze zijn zo schattig! Hier word ik intens gelukkig van! De pinguïns en meeuwen (en een ganzenpaar) lijken hier vredelievend samen te broeden, echter zien we ook een gemene reuze meeuw een pinguïn jong verschansen. Ik waggel mee over het eiland en wil voorlopig nog niet weg. Na een uur rond waggelen over het afgezette pad (maar goed dat het is afgezet, want ook dan hebben mensen nog moeite met de minimaal 1 meter afstand houden) moeten we weer boarden en is het pinguïneiland weer van de pinguïns (en meeuwen, zo veel meeuwen!). Zijn we toch niet voor niets naar Punta Arenas gereden.

Omdat we zo blij worden van pinguïns en eigenlijk ook nog naar vuurland willen besluiten we toch nog een oversteek te maken naar vuurland, voordat we terugkeren naar Puerto Natales. Nu gaan we voor de koningspinguïns die sinds kort hun broedplek hebben gevestigd aan de overkant van Punta Arenas. De keuze is rechtstreeks van Punta Arena’s een veerdienst van 2 uur te nemen en dan nog 1,5 uur te rijden naar Parque Pinguïno Rey of naar het 2 uur naar het Noorden rijden, een kortere veel goedkopere veerdienst en een uur naar het park te rijden. We besluiten dat laatste te doen gezien geld en tijdswinst, zeker voor de terug zou (ja je leest het goed, zou het sneller zijn..) dat een stuk sneller zijn omdat we voor Puerto Natales ook naar het Noorden moeten. Daarnaast is het een mooie route met een hoop landerijen, guanaca’s (een soort wilde lama’s), gaucho’s (cowboys), struisvogels en af en toe een vos.
Bij de ingang van Parque Pinguïno Rey krijgen we uitleg over het park en de projecten. Het is privé terrein en pas sinds kort park, er is een onderzoeksteam en een conservatie project gevestigd. Met het geld dat toeristen in het laatje brengen wordt onderzoek gedaan om uitbreiding van de soort te stimuleren. De Pinguïns schijnen er pas sinds “kort” (ik ben vergeten te vragen hoe lang) te broeden en heeft zich nu al uitgebreid tot een groep van iets minder dan 100 pinguïns.
Er staan een paar schotten met kijkgaten om de toeristen op afstand te houden en te zorgen dat de pinguïns zo weinig mogelijk te zien krijgen van de toeristen. En daar staan ze dan te shinen!! Een bijzonder gezicht: Pinguïns die in een weiland staan, er omheen staan wat schapen en daarachter is een gigantische oceaan. Het voelt alsof we live in een natuurdocumentaire beland zijn, schitterend! Een groep van ik tel 94 koningspinguïns, trots en statig. Een heleboel pinguïns foppen ons door te staan alsof ze een ei onder zich hebben, maar dan vervolgens zien we ze toch weer rondlopen of zijn ze te jong en pluizig om een ei te hebben. Sommige lopen bitch slappend rond de massa heen of storten zich neer om te gaan liggen. Hier kunnen we wel uren naar kijken! Een paar meter verderop is nog een “landingsplaats” waar pinguïns uit en in het water zouden gaan, echter er is daar geen pinguïn te bekennen.. Nadat we geluncht hebben waggelen toch 2 pinguïns richting de landingsplaats: Jut en Jul samen op pad, super grappig! We hebben goede hoop dat ze het water in springen, echter blijft het bij een paar schijnbewegingen. Ik denk dat ze het water veel te koud vinden, ik in ieder geval wel!
Op het moment dat alle tourbussen arriveren is het voor ons tijd om te vertrekken. Om 15.30 komen wij mooi op tijd bij de pont aan. Met 4 uur rijden zouden we dan mooi op tijd in Puerto Natales aankomen.. Echter… Er staat een gigantische rij!! Echt gigantisch! Nouja.. dan 2 uurtjes later?... Nope.. De eerste 2 uur is er geen beweging in de rij te bekennen.. Dan begint het met af en toe een stukje naar voren kunnen rijden. Rond 19.30 realiseren we dat we nog “maar” 233 kilometer kunnen rijden met deze tank. Op de route van de pont naar Puerto Nalates (350 kilometer) hebben we enkel aan het begin een klein pompstationnetje gezien, die er verlaten uit zag.. Kan je het je voorstellen? 350 kilometer geen enkel dorp waar een tankstation is.. In Nederland maak ik me met minder dan 35 kilometer op de teller nog geen zorgen of ik het volgende pompstation wel haal.. Jelle gaat in zijn beste Spaans vragen aan de vrachtwagenchauffeur naast ons in de rij of hij nog een ander tankstation weet. De vrachtwagenchauffeur weet ons te vertellen dat de tankstation aan de overkant waarschijnlijk al dicht is wanneer we aan de overkant zijn en enkel de andere kant op in Argentinië tankstations zijn.. Ohnee!! En wij mogen de grens niet over met deze auto!! Wat nu? Toch terug naar Punta Arenas? Hij geeft ons als tip om bij het restaurant bij de pont te vragen, soms hebben zij een tank benzine staan..
Wanneer wij later bij het restaurant aankomen gaat de vrachtwagenchauffeur daar net eten en vraagt het direct voor ons als we binnenkomen. Nee helaas.. Het restaurant heeft niets.. Een Argentijn uit de rij hoort onze vraag en wil ons graag uit de brand helpen. Hij schakelt iemand in (ik vermoed zijn zoon) om voor ons te vertalen naar het Engels. Ze hebben nog 20 liter in de “truck” staan, wat ze niet per se nodig hebben voordat ze bij een volgend tankstation zijn en wij mogen overkopen (voor een veel betere prijs dan tanken in Chili, aangezien zij het in Argentinië gehaald hebben). Eerst even eten en dan komen ze ons helpen. Wij maken ons enige zorgen of het wel benzine is en geen diesel, gezien “truck” en vragen dit minstens 10x na.. Waarom zou een vrachtwagen die over het algemeen alleen op diesel rijdt 20 liter benzine meenemen?.. Na het eten komen ze naar onze auto toe, nogmaals verzekeren ze ons dat het geen diesel is en lopen we mee naar hun “truck”.. Ooo het is gewoon een grote auto, waardoor hij het een truck noemt!
Ze halen de jerrycan eruit en tappen het in onze auto en erg behulpzaam rekent de man uit hoeveel kilometer we nu kunnen rijden, hij wil zeker weten dat we op bestemming aankomen. Wat zijn we deze mannen dankbaar! We betalen een stuk meer dan de 20 dollar die hij er voor vroeg, wat hij vervolgens weer terug wil geven. Met een kus op de wang wordt er afscheid genomen en kunnen we (inmiddels 21.30) eindelijk de boot op!
Vanaf 23.00 krijgen we een schitterende zonsondergang en tot een uur daarna is het voor ons pikken donker en achter ons nog een streep daglicht te zien. Inmiddels ligt Jelle te slapen en begin ik ook wel moe te worden. Ik besluit dat het beter is om de auto te parkeren en wat te slapen. Inmiddels is zelfs Jelle gewend om overal te kunnen slapen, dus slapen we best aardig (met af en toe de motor aan doen om de auto te verwarmen) in de auto. Om 4 uur begint het alweer daglicht te worden en om 5.30 begin ik maar weer met rijden. Ik blijk toch nog wat moe, dus maar weer parkeren om verder te slapen. In Puerto Natales is het de tank weer volgooien en eten regelen om vervolgens naar Torres del Paine te rijden. Torres del Paine is een gigantisch natuurgebied met heide, bos, meren, bergen en gletsjers. Veel mensen lopen hier de “W” of de “O” en 3 tot 10 daagse trektocht (incl. alle bepakking voor die hoeveelheid dagen). Op de boot hoorden we al dat alle campings en hostels op de route al volgeboekt zijn, dus we hebben er niet eens over hoeven nadenken of we de tocht zouden lopen. Gezien de weersomstandigheden (een hoop regen en ijzige wind) zijn we ook best blij dat we niet hoeven te lopen. In het park is een hoop ook te zien waar je met de auto naar toe kan en zijn er eendaags wandelingen te doen. Met ons goede voornemen zijn we van plan een stuk te rijden en dan de wandeling naar het uitzichtpunt van “de 3 torens” te lopen. We zijn een stuk luier geworden dan een maand geleden: “pfff 5 uur lopen en daarbij 800 meter stijgen, hebben we daar wel zin in?.” Bij het startpunt is het echter regenachtig en het uitzichtpunt zal toch bewolkt zijn. We drinken een koffie bij het startpunt, hebben het te doen met de mensen die 3 tot 10 dagen lang met 20 kilo op hun rug “moeten” lopen en stappen in onze verwarmde auto om de verschillende punten af te rijden met 15 minuten tot maximaal 1 uur lopen naar het uitzichtpunt. Watervallen, fel blauwe meren van ijswater, bijzondere bergen en gletsjers. Schitterend! Na een hele dag rondrijden terug naar Puerto Natales (waar de meeste hostels al vol zitten en we uiteindelijk uitkomen op een plek met 10 kamers waar we de enige gasten zijn) en eindelijk weer douchen!

Vandaag maken we ons weg weer naar het noorden met een aantal mooie tussenstops, voordat Jelle weer naar huis moet vliegen.