Laatste week ranch, Buenos Aires, Brasil en Iguazu

Van deze week op de ranch hebben we hoge verwachtingen aangezien we de bergen in zouden gaan. Hoewel we op het terrein een fantastisch uitzicht hebben en we er elke dag weer van kunnen genieten, zijn we na 80 keer hetzelfde rondje rijden toch wel toe aan iets nieuws. Helaas komt Fernando met een teleurstellende mededeling, vanwege onderzoeken kan hij deze week niet rijden. Hij gaat wel proberen om andere ruiters te regelen zodat we toch nog de bergen in kunnen.
Hoewel het even schakelen is voor ons, is fijn om weer even nieuwe energie en input te hebben van Stephanie, het Belgische meisje die ons deze week vergezeld. Waar wij de eerste week vol met plannen zaten om in de siësta te doen heeft de hitte ons inmiddels een beetje doodgeslagen en komt er behalve met de puppy’s knuffelen en verzorgen weinig anders van ons te recht tijdens de siësta. Zo maak ik samen met Stephanie het zwembad echt schoon zodat alle bruine drab verdwenen is, nu kunnen we er in ieder geval 4 dagen gebruik van maken om af te koelen zonder dat je het gevoel hebt in een hele oude vieze sloot te springen.
Wij hebben de taak van Fernando gekregen om alles aan Stephanie uit te leggen, dan valt ons pas op hoeveel we zelf maar ingevuld hebben omdat wij ook niet wisten wat de verwachtingen waren.

Helaas begint de maandag met een doodzieke Karen die de dag niet mee kan functioneren. Samen met Stephanie start ik de dag. We hebben geluk, vandaag moeten we anderhalf uur rijden waardoor de mest van 3 dagen niet door ons aangeharkt hoeft te worden maar door de gaucho’s. Bij het rijden voegt Cecilia (de vriendin van Fernando, een super lieve en enthousiaste vrouw!) zich toe aan het gezelschap. Hoewel ze ons pas net leert kennen vindt ze het super jammer dat Karen en ik zaterdag alweer weg gaan en vindt ze dat we minstens een afscheidsfeest hebben verdiend.

Dinsdag is Karen gelukkig weer op de been om ons te vergezellen. Ook gaan we eindelijk van het terrein af! Door mooie wijnvelden, een droogstaande rivier, aan de voet van de berg en omliggende dorpjes (en iets minder mooi; droogstaande rivier waarbij het lijkt dat het omgetoverd is tot stortplaats van o.a. oude koelkasten en auto-onderdelen). Af en toe moeten we ons een soort ravijn van losliggende stenen instorten en opklimmen om de rivier over te steken. Wij houden onze hart vast voor de paardenbenen, maar gelukkig blijken deze er goed tegen bestemt te zijn. (En ja sorry moeders en tante, ook deze ritten geregeld zonder cap. Wel alleen op minst gestoorde paarden. De caps waren veel te warm en te groot waardoor ze voor de ogen zakte. Zonder zicht rijden voelde minstens zo gevaarlijk als zonder cap rijden).
Inmiddels krijgen we als extra taken alleen nog maar leuke taken als de 2 jarige paarden longeren en dingen aanleren, de benen verzorgen van de paarden, paarden afspuiten, paarden uit de wei vangen en verplaatsen, etc. Ik vraag me af of dit is omdat in onze gezichten overduidelijk is af te lezen wat wij van een taak als waterbakken schoonmaken of blaadjes aanvegen vinden en Pichon ons wil matsen of dat dit nou eenmaal is wat er gedaan moet worden. Er lijkt hier over het algemeen geen planning of gedachte achter te zitten en meer een “euhm… tsjaa…. doe dit maar als je wil”.

Ze hebben hier overigens een iets andere definitie dan de paarden longeren (namelijk keihard ongecontroleerd door de cirkel jagen totdat ze moe zijn) dan wij hebben. Het eerste paard wat we pakken blijkt ook nog eens kreupel te zijn. We besluiten Pichon erbij te halen en na enige discussie (en in het Spaans is dat niet al te makkelijk) neemt hij het touw van mij over. Hij zal wel even laten zien hoe het moet en jaagt het paard dusdanig op totdat het keihard en ongecontroleerd door de bak galoppeert. Net datgene wat je volgens ons met een kreupel paard niet moet doen… We weten dat we deze discussie en dat de veearts woensdag komt, dus laten we het maar bij hem navragen of we het goed gezien hebben. Gelukkig ziet de veearts de kreupelheid ook en geeft hij ons helemaal gelijk w.b.t. longeren, laat onze paardenkennis ons toch niet in de steek! Maar hij mag het mooi gaan uitleggen aan Pichon, want wij komen er toch niet doorheen..
Woensdagavond worden we door Fernando opgehaald om naar een wijnproeverij te gaan. In Mendoza konden we dit niet doen doordat het feestdagen waren, dan wordt absoluut niet gewerkt. Volgens lonelyplanet is het “a crime” wanneer je in deze regio verlaat zonder en niet naar aan wijngaard gaat. Zulke brave engeltjes als wij zijn, willen wij natuurlijk geen misdaad op ons geweten hebben. Toen we aan Fernando vroegen waar we een wijnproeverij konden doen, regelde hij wat voor ons. Een rondleiding, uitleg en twee slokjes wijn van twee verschillende flessen en we zijn tevreden. Fernando biedt ons aan om e.v.t. een andere dag nog naar een uitgebreidere wijngaard te gaan. Van ons hoeft dat niet, we kunnen nu de provincie met een gerust hart verlaten.
Donderdag mag Fernando gelukkig weer rijden en doen we 2x een rit van 2 tot 3 uur in en rond de bergen. Jippie!! Fantastisch!! Hoewel wij de bergen eerder niet in mochten omdat Fernando ons de route wilde laten zien, blijkt hij de route zelf eigenlijk niet te weten. Gelukkig heeft Karen een fotografisch geheugen, (bij tijd en wijlen) een goed richtingsgevoel en een enigszins eigenwijs karakter dus met behulp van haar komen we eruit.
Vrijdagavond is onze laatste avond. Voor ons gevoel hebben we hier gedaan en gezien wat we wilde en MOETEN nog te veel andere dingen zien waardoor we 4 dagen eerder vertrekken dan het eerste plan. We worden mee uit eten genomen door Fernando en Cecilia. De rest kon er vanwege omstandigheden helaas niet bij zijn. Een zeer gezellige avond en Cecilia komt op het briljante idee dat haar broertje wel wat voor Karen is. Hij woont in Buenos Aires en wil ons ongetwijfeld wel rondleiden. Direct wordt hij (midden in de nacht) geappt en zo is onze gids in Buenos Aires geregeld.
We besluiten zaterdagochtend met een brakke hoofd nog een laatste ochtendrit te maken. Karen rijdt kort op Achango (een paard die 4 maanden heeft stilgestaan aangezien zijn heup uit de kom of gebroken was) wat niet alleen een heel mooi paard maar ook heel lief paard blijkt te zijn. Aangezien hij nog niet zuiver loopt besluit ze na 15 minuten dat het genoeg belasting is geweest en maakt ze nog even een fotoshoot van mij op Pure Fantasie in volle galop (volgens mijn app 46 km/h), heerlijk!
Tsjaa en dan komt de tijd daar voor onze minst favoriete bezigheden.. Opruimen, schoonmaken, inpakken en afscheid nemen. De tijd lijkt voorbij gevlogen! Vooral de puppy’s gedag zeggen gaat ons aan het hart.

Maar nu weer een nieuw hoofdstuk: Buenos Aires!! Na een busrit van 16 uur komen we aan op het busstation. We hebben geen pesos meer en gingen er vanuit dat we op een busstation met 75 vertrekpoorten wel konden pinnen. Na het gigantische gebouw van twee verdiepingen aan beide zijdes doorgelopen te hebben is de conclusie 2 pinautomaten waarvan 1 out of order en de andere niet compatibel met kaarten van niet Argentijnen. En dit voor een land wat in 2020 eerste wereld land wil worden.. Dat zonder de mogelijkheid om geld op te nemen?.. Well done..
Gelukkig hebben ze gratis internet, dat dan weer wel.. We vinden uit dat het maar 3,5 km lopen is naar ons hotel en onderweg wel pinautomaten zijn. Daar maar op wagen dan..
Een wandeling in bloedhitte met onze zware tassen, dus gereld een pauze nemen.. We zijn geschokt door de hoeveelheid mensen die hier op straat leven. Jonge jongens, gehele gezinnen of moeders met kinderen (zelfs baby’s!) die verslagen op hun matrassen zitten. Sommige hebben met oude verrotte meubels een soort open huiskamer gemaakt midden op een plein of rotonde. Zeer schrijnend en hartverscheurend. Dit terwijl de rest van de stad er redelijk welvarend en relatief rijk uitziet. Het heeft schitterende gebouwen en mooie pleinen, maar ook gure stinkende straatjes.
Na de indrukwekkende wandeling komen we in 1x goed aan in ons sfeervolle hotel. Na het ophangen van onze natte was (die inmiddels 20 uur in de tas zat te broeien), het opfrissen en onszelf updaten over wat er in de wereld gaande is. Met dank aan eindelijk weer goed werkende WIFI vertrekken we naar de zondagsmarkt in San Telmo. Een markt met een gezellige sfeer, fantastische prularia en allemaal andere troep wat je wil hebben maar niet nodig hebt. Hier ontmoeten we ook Juan (hihi, ironisch voor de Karenkenners) die ons verder rondleidt door de stad. Al snel blijkt dat hij eigenlijk ook niet zo goed weet waar heen te gaan en hoe daar te komen aangezien hij pas 2 maanden in Buenos Aires woont. Hij excuseert zich hier geregeld voor, maar wij vinden het alleen maar fantastisch en zijn hartstikke blij met al zijn verhalen en hulp. Na San Telmo gaan we naar La Boca, een prachtige wijk met mooie beschilderde gebouwen en een prachtig blauwgeel stadion. De gekleurde vrolijke huisjes zijn van oorsprong huisjes van vrouwen van lichte zeden. Er hangt wel een bepaalde spanning in deze wijk, Juan wordt erg onrustig en biedt steeds aan om toch terug te gaan omdat hij bang is de goede plekken niet te vinden. Hij slaagt erin dit toch te vinden maar daarna moeten we voor ons een soort half overkop terug met de taxi. Later legt hij uit dat de sfeer die er hing onprettig was, de wijken daar best gevaarlijk kunnen zijn vanaf een bepaalde tijd en hij ons niet in gevaar wilde brengen. Nog een dag later horen we van een Nederlands stel dat zij er zo’n 4 uur voor ons geweest zijn en toen zijn overvallen met twee jongens met messen. En dat op zo’n mooi plekje die overal wordt aangeraden om te bezoeken..
We gaan terug naar San Telmo om de Tango te aanschouwen. We installeren ons op een terrasje en naast ons op het plein schalt tangomuziek en zijn een stuk of 20 stellen de tango aan het dansen, met daar omheen rijen toeristen. Plotseling wordt de tangomuziek gestopt en horen we luid tromgeroffel. Er komt een stoet met drummers en daaromheen opzwepende danseressen langs, totaal anders dan de tango.
Na onze heerlijke limonades en bier genuttigd te hebben vertrekken we naar een milonga. We lopen eerst 3x heen en weer, aangezien hier alles op elkaar lijkt en Juan ook niet zeker weet waar we moeten zijn. In een achterafstraatje komen we tussen gesloten rolluiken bij een open deur met een trap omhoog. Hier is het?!? In plaats van de minstens 50 euro die je voor toeristenshows betalen we een tientje. Boven aangekomen komen we in een sjieke zaal met dansvloer en podium. Op het podium staan diverse stellen zeer intens en serieus de tango te dansen. Allemaal verschillende versies maar even gepassioneerd. Een genot voor het oog en geregeld betrap ik me erop dat ik met open mond zit te staren. Juan probeert ons te overtuigen om een poging te doen om de tango met hem te dansen, echter ziet deze dans er zo ingewikkeld uit en staan er enkel pro’s op de dansvloer dat wij ons er nog niet aan durven te wagen. We willen eerst een beginnerslesje om een basisstap te leren. Er treed een zeer gemixte band op die erg bekend schijnt te zijn in Argentinië en wanneer wij op het punt staan te vertrekken houdt de zanger mij aan. Hij vertelt dat er ook nog professionele dansers een show op komen voeren. Echter inmiddels is het voor ons behoorlijk laat en gezien een slapeloze nacht in de bus staan wij op instorten, dit moeten we helaas aan onze neus voorbij laten gaan.

De volgende dag hebben we een citytour op ons programma staan. Echter is de gids zo onverstaanbaar en staat er een groep van meer dan 30 man, dat we besluiten in plaats van in de gloeiende hitte naar geschreeuw in een microfoon te luisteren we onze eigen citytour doen. Eventuele vragen kunnen we later wel aan onze privégids vragen. We paraderen langs prachtige en indrukwekkende gebouwen tot we bij “het roze huis” zijn. De Argentijnse roze versie van het witte huis. Voor dit huis staat een gigantisch hek met protestleuzen, wanneer er protesten zijn worden deze hekken gesloten om de protestvoerders ver buiten het roze huis te houden. Achter het roze huis doen we nog een drankje aan het water voordat we op jacht gaan naar geld. Aangezien je hier maar 2000 pesos (zo’n 120 euro per keer, waar je dan ook nog 10 euro transactiekosten voor betaald) per keer kan opnemen en het geld als sneeuw voor de zon verdwijnt is dit alweer nodig. Bij bank 3 hebben we tot onze grote verbazing toch beet.
’s Avonds haasten we voor de tangoles, die volgens het programma op dezelfde plek zou moeten zijn als waar we gisteren geweest zijn. Na als een gek heen en weer gelopen te zijn door alle omliggende straten komen we een half uur na aanvang van de les er achter dat het toch op de plek was waar we het eerst zochten. Echter blijken ze niets van hun eigen programma aan te trekken, is het gesloten en gaat het rolluik op tussen alle andere rolluiken..
We storten neer bij de bar op de hoek waar we Juan weer ontmoeten. Hierna vertrekken we met zijn 3’en terug naar San Telmo, waar het een stuk rustiger is dan de avond daarvoor. Vanuit de bar klinken de passionele klanken van tangomuziek terwijl wij heerlijk op het terrasje genieten van het verkoelende briesje. We zijn er over eens “dit is Argentinië zoals we het ons hebben voorgesteld”.
Na een ietwat ongemakkelijk afscheid waarbij Juan duidelijk zijn moves naar Karen wilde maken (wat door de omstandigheden niet lukte) loopt Karen twijfelend en nagelbijtend besluiteloos door de straat heen en weer. Hier kan ze het toch niet bij laten? Gelukkig besluit ze toch nog achter Juan aan te gaan voor een meer passend afscheid. Onder mijn aanmoediging, rennend met gympen onder mijn te lange jurk die iets is opgetild, door de donkere romantische straten. Net een dramatische filmscéne. Ik sjok er rustig achteraan, aangezien ik er niet met mijn neus bovenop wil staan, maar wel zeker wil weten dat ze hem vindt en niet onderweg wordt opgegeten. Aangezien ze behoorlijk lang heeft staan twijfelen is het een aardig stuk rennen. Bij het kruispunt zie ik niet goed of ze rechtdoor is gerend of rechts (waar ook een knuffelend stelletje staat) is afgeslagen. Aangezien er een politieagent voor het gebouw staat besluit ik dat dit een oké plek is om te wachten. De politieagent die dit tafereel heeft staan aanschouwen vraagt of ik een rennende jonge dame zoek.. Hij wijst naar rechtdoor waar het koppel dat daar verderop te schattig staat. Met zijn ogen in mijn rug heb ik het gevoel dat ik toch die kant op moet, maar ik wil er ook niet als een blij ei tussenspringen. Ik vestig me tussen de bomen net uit het zicht van de agent, waar ik na korte tijd vandaan spring als Karen weer even dramatisch op de gympen in mijn te lange opgetilde jurk terug rent. Samen genieten we na van deze filmscene en ik heb misschien net zoveel kriebels in mijn buik als haar. Tooo Cute!!
De busreis gaat niet van een leien dakje. De bus die naar het hoofdbusstation zou moeten gaan, blijkt naar Palermo te gaan. Gelukkig blijft mijn onderbuikgevoel doorzeuren, ondanks dat Karen mij gerust probeert te stellen dat we echt wel goed gaan.. Hierdoor zijn we niet te ver uit de route en halen we het nog met een taxi naar ‘t station. We printen de tickets uit en dan komt het... Zoek de bus in 15 minuten met 75 opstaphaltes en een ticket waarop staat dat hij of vanaf 1 tot 14 of van 54 tot 62 gaan. Alle bussen staan op de borden, behalve deze bus. Alle buschauffeurs willen on ticket zien, maar zodra ze zien dat het niet hun maatschappij is halen ze hun schouders op.. De informatiebalie is ook niet echt behulpzaam, maar zegt wel dat het waarschijnlijk 1 tot 14 is. Daar wijst een chauffeur ons op 3 meiden met hetzelfde probleem. Karen loopt naar de verkoopbalie waar niemand is maar doodleuk een briefje hangt met "storing, we zijn er niet totdat het over is".. Tsjaa dat is ook een manier.. Onderweg komt Karen een jongen uit Groot-Brittannië tegen, waarbij de bloeddruk zichtbaar zakt wanneer hij erachter komt dat hij niet de enige is die wacht op deze veel te dure bus die er een half uur geleden had moeten zijn maar geen spoor van is te bekennen. We besluiten hem te adopteren en vanaf nu reist hij een stuk met ons mee. Super gezellig! Hij is ontzettend grappig en vindt al onze plannen fantastisch, ondanks dat dit elke 5 minuten veranderd, simpelweg omdat het “een plan” is. We leggen ons neer bij de Latijnse stijl van non-communicatie en besluiten dat als we lang genoeg wachten de bus vast wel zou komen.. Dat klopt!
Na 20 uur komen we aan in Iguazu, Argentinië. Net na het boeken kwam ik er achter dat het geboekte hostel in Brazilië ligt i.p.v. Argentinië, dus maar direct door naar Brazilië.. We nemen afscheid van Josh onze Engelsman, die dacht dat zijn hostel wel in Argentinië ligt.. Echter staat hij 10 minuten later voor onze neus bij de bus, de taxichauffeur heeft hem vertelt dat hij toch ook echt naar Brazilië moet voor zijn hostel..

Hoewel er op veel plekken staat dat minder dan 72 uur Brazilië we geen stempels nodig hebben het allemaal onduidelijk is en we besluiten het zekere voor het onzekere te nemen en voor de stempels te gaan (we houden van stempels in ons paspoort!). Via een ingewikkeld busnetwerk komen we uiteindelijk bij ons hostel aan. Een junglehostel aan de rand van de jungle!!

De volgende dag doen we "een dagje Argentinië " voor de watervallen aan de Argentijnse kant. Via een busnetwerk van 4 verschillende bussen (waar we bij 1 halte door 3 bussen die ons de grens over zouden moeten brengen zijn genegeerd) komen we aan bij Iguazu!!!
Door een soort junglepark zijn er verschillende routes waar je de watervallen op verschillende plekken in volle glorie kan bewonderen. Aangezien het hoogseizoen is, loopt het park vol met Argentijnse en Braziliaanse gezinnen die met koelboxen en mate (een mok met ontzettend veel kruiden en een klein beetje water, waar iedereen hier verslaafd aan is) thermoskannen hun vakantie te vieren. Aangezien het treintje overvol is met een megawachtrij lopen wij langs het spoor en komen diverse buidelratfamilies, de mooiste vlinders die op ons meeliften, apen, een salamander en een mega hagedis, bijzondere vogels en krokodillen tegen. De watervallen, tsja dat is moeilijk in woorden te beschrijven. Vanaf alle hoeken indrukwekkend en imponerend. Bizar hoeveel water er vanaf verschillende kanten naar beneden stort en met hoeveel kracht dat gepaard gaat!

Na de hele dag verbijsterd door het park rondgewandeld te hebben en de schoonheid op foto te hebben willen vangen, wat niet echt lukt, keren we terug. Ik bedoel.. de foto's zijn mooi hoor.. maar niets vergeleken de werkelijkheid!
Weer wat stempels verzamelen en moe maar voldaan naar ons hotel.
En nu Paraguay.. dat wordt weer een verhaal apart..