Merry Christmas and a Happy New Year!!

Tweede kerstdag begint met een heerlijk uitgebreid “kerstontbijt” samen met Juan (de eigenaar van het hostel). Gelukkig is zijn Spaans een stuk beter te volgen dan het Spaans in het zuiden van Chili en kunnen we een soort van gesprek voeren (met af en toe woorden uit het Engels, zelfverzonnen woorden of hulp van google translate). Ik voel me af en toe een debiel als ik weer iets niet begrijp of kan zeggen, maar ach.. dat is de manier om een taal te leren.. Vanochtend werd ik wakker een hoop regen op de achtergrond en Juan vertelt dat het normaal nooit regent. Tsjaa Karen is in de buurt en heeft vast de regen weer meegenomen.. Na een uur schuiven 3 Bolivianen aan tafel, zij spreken zowaar vloeiend Engels. Zodra ik de vader van de drie vertel dat ik Spaans wil leren gaat hij elke zin heel lief in het Engels en Spaans herhalen, om zeker te weten dat ik het begrijp en om me te helpen met leren. Hij blijkt mede oprichter van Challalan lodge te zijn (het local-project midden in de amazone waar wij 5 dagen zijn verbleven) en vertelt vol passie over de idealen van dit project. Om half 11 krijg ik een appje van Karen, over 1,5 uur is ze hier! Ik sprint naar boven om te douchen en om te kleden en de tocht van een half uur af te leggen terug naar het busstation.

Onderweg ondervind ik het grootste verschil van alleen lopen of met een man als bodyguard naast je hebben. Ineens blijken alle mannen het volledig normaal te vinden om naar je te toeteren, roepen, fluiten of je aan te spreken. Ik herinner me van Karen haar verhalen dat het beste om hier mee om te gaan is negeren en boos voor je kijken. Het helpt, echter lastig vol te houden want de zon die inmiddels weer is doorgebroken kan alleen maar een blije glimlach tevoorschijn toveren. Onderweg zie ik een supermarkt en kan ik het niet laten om een 3 liter fles pap (een chemisch oranje drankje waar Karen heel blij van wordt) te kopen, ondanks dat we daar ook weer een half uur mee terug moeten lopen. Op een bakje in een heerlijk zonnetje wacht ik tot de langverwachte bus aankomt.. Na 6 bussen zonder Karen begin ik me zorgen te maken. Het zal toch niet dat er nog een ander groot busstation is waar zij aankomt? (Ja in dit land heb je verschillende “hoofdbusstations” die dan plotseling aan de andere kant blijken te liggen. Jelle en ik hebben daar al eens een vergissing in gemaakt).. Maar dan is er toch eindelijk de bus die Karen hierheen brengt, jippie!!

De tocht weer terug naar het hostel, waar niemand meer is. Officieel zou hij gesloten zijn vandaag, maar voor ons wilde Juan wel een uitzondering maken. Na een rondleiding door het hostel en wat hangen komt Juan thuis. Opnieuw de vraag of we een week hier willen werken, als we hem laten uitleggen wat het werk inhoud worden we een stuk minder enthousiast. We zouden de gehele dag moeten zorgen dat iemand aanwezig is in het hostel, hoeft niet tegelijk maar als 1 van ons maar aanwezig is. En misschien een beetje schoonmaken, maar dat leek niet echt te hoeven. Onze beslissing is snel gemaakt, we zijn niet naar Zuid-Amerika gekomen om de hele dag binnen te zitten en nu we samen zijn wijken we niet meer van elkaars zij. We bedanken vriendelijk, dan maar geen grote vuurwerkshow..

’S middags lopen we wat rond, zoeken we naar het “we are not hippies but happies” teken voor de nodige foto’s. We komen langs schitterende muurschilderingen die over de gehele stad verspreid zijn. Daarna is het nog even hangen op het Marinestrand voordat we uit eten gaan. We hebben het heerlijk, maar “het kerstgevoel” komt hier niet echt tot ons.

De volgende dag is het vroeg op aangezien we naar een andere kamer moeten verhuizen voor we de stadstour doen. Van ons gezellige twee persoonskamer met kamerplanten trekken we een 6 persoons dormroom in. Gelukkig komen er niet meer gasten aangezien de kamer binnen no-time bezaaid is met de spullen uit onze tassen. Bij de stadstoer voelen we ons de ultieme toerist wanneer we hier met een stuk of 25 man achter een gids aanhobbelen. Maar ach, we zien wat van de stad en leren wat over de historie en Karen kan inspiratie opdoen voor haar eigen tours (of bedenken hoe het vooral niet moet).

Karen krijgt plotseling een ontzettende trek in Mc Donalds wat ze hier in Valparaíso niet blijken te hebben. Er zitten wel 3 in Viña del Mar, het hier naast gelegen plaatsje. Juan vertelt ons dat er vroeger wel een was, maar omdat Valparaíso “punk” is molotiv cocktails naar binnen zijn gegooid totdat Mc Donalds het opgaf om hier te vestigen. Hij lijkt de verklaring “punk” hier heel logisch voor te vinden. Nja we waren toch al van plan om naar Viña te fietsen, dus nu met extra doel: Mc Donalds voor Karen. De fietsen die we van het hostel krijgen blijken levensgevaarlijk: zonder remmen en met platte banden. Dit eerst maar even laten fixen, met remmen fietsen is hier al gevaarlijk genoeg. Fietsen moet je hier op de stoep doen, wat af en toe lijkt op koopzondag in de winkelstraten van Utrecht fietsen. Hier springen mensen echter wel met ontzag aan de kant als ze opletten en je aan zien komen.

Viña is compleet anders dan Valparaíso, een soort Scheveningen in de zomermaanden. Na onze welverdiende maaltijd wordt het weer tijd om terug te keren. De zon begint onder te gaan en vanwege de kou (tenminste in een zomerjurkje) en alle waarschuwingen van gevaar willen wij hier liever niet meer onderweg zijn wanneer het donker wordt.

De volgende dag is plotseling de lucht weer grijs en grauw, dat was niet de afspraak! Voor ons een teken om vandaag heel rustig aan te doen en nog maar even series te kijken voordat we ons naar buiten wagen. Aangezien we toch echt bus tickets moeten kopen wagen we ons naar buiten, waar inmiddels de wolken ook weer weg trekken. Plotseling ontdekken we ook hele gezellige winkelstraten. We delen een halve liter Terromoto (een lokale cocktail wat aardbeving betekent) voordat we weer terug naar “ons huis” trekken.

De volgende ochtend vroeg naar de bus. De reis lijkt eerst voorspoedig te gaan, tot aan de grenspost. Wanneer we onze stempels ook snel krijgen zijn we erg optimistisch. Echter zonder enige uitleg blijven we nog 3 uur lang in de bus daar wachten voordat onze tassen door de scanners gaan. Een stuk later dan wij gepland hadden komen we aan in Mendoza. Hier moeten direct wat kleren uit en moeten de schoenen plaats maken voor slippers, wat een hitte! We besluiten te lopen naar het centrum en na een half uurtje lopen storten we in het centrum neer op een terrasje. Toch maar even snel via Booking.com een hostel boeken. Daar om een uur of 8 aangekomen doet er niemand open. Pff de moed zakt ons in de schoenen. Na een half uur af en toe kloppen en bellen afgewisseld met zielig op het stoepje zitten doet er toch iemand vertwijfeld open. Een Iers stel die hier in het hostel verblijft doet open en vragen zich af waar de eigenaren zijn, normaal zijn ze er altijd! Nja in ieder geval zijn we binnen, hebben we Wifi en de plek ziet er fantastisch uit. Worst case scenario kunnen we hier nog op de bank gaan slapen. Anderhalf uur later komen de eigenaar en compagnon binnen, zonder enig excuus en verbaasd dat wij daar op de bank zitten. “Oja ik zie het, jullie hebben een booking…” We krijgen een kamer, waar geen sleutel van blijkt te zijn.. Ach dat is latere zorg…

De volgende dag na een karig ontbijt maar weer een stadstoer. Dit keer zijn we de enige twee met twee gidsen die ongelofelijk veel van de geschiedenis weten. Ik voel me af en toe een barbaar omdat ik weinig geschiedenisvragen kan beantwoorden van geschiedenis die we toch wel zouden moeten kennen. We begrijpen dat de komende twee dagen alles dicht zal zijn, dus dat we vandaag geld moeten pinnen en boodschappen moeten doen. Goed dat ze dat zeggen, want wij uit een land waar altijd wel wat open is hebben daar niet aan gedacht.
Omdat het zo ontzettend warm is, wordt het de rest van de dag bij “ons” zwembad hangen. Toch wel het goede hostel gekozen..

Oudejaarsdag is het vooral rustig aan doen, de zon in om aan ons teint te werken en dan snel weer de schaduw of het zwembad in om af te koelen. Bij het hostel is het een soort open huis en komen constant vrienden van de eigenaar binnen om het zelfde te doen, een praatje te maken of macho shows uit te voeren bij het zwembad. 1,5 uur lang wordt er in de bar bij het zwembad Nederlandstalige muziek gedraaid omdat een van de mannen nieuwsgierig was naar onze muziek. Blijkbaar bevalt het erg, want het wordt niet meer afgezet. Mijn blog moet dit keer met heel veel pauzes geschreven worden aangezien mijn laptop het geregeld te warm vindt om te werken. En al hij dat niet vindt dan moet ik zelf pauze houden om een duik in het zwembad te nemen.

In de stad schijnt weinig te zijn en dit jaar ook geen vuurwerk af gestoken te worden. Dus wordt het oud en nieuw vieren bij het zwembad met de mensen die hier constant over de vloer komen. Wij vermaken ons wel en de sfeer is hier perfect!

Ik wens iedereen de allerbeste wensen voor 2017, vol met fantastische (reis-) ervaringen!!!