Patagonië en afscheid van Jelle

De laatste dag Puerto Natales krijgen we een heerlijk ontbijt met muffins! :D We kunnen vanaf 9 uur de auto inleveren. Hier hebben we geluk en rekenen de medewerkers van Hertz 3 dagen in plaats van 4, zo is de auto toch wat minder duur! We proberen het nog uit te leggen, maar wanneer hij zijn “fout” lijkt te zien haalt hij zijn schouders er voor op.. Mooi!!!
Hierna wordt het op zoek naar een bus naar El Calafate. De eerste 2 busmaatschappijen vertellen dat we alleen tickets voor de volgende dag kunnen krijgen aangezien ze niet meer gaan. De vriendelijke hosteleigenaar (die heel langzaam Spaans praat en geduldig herhaalt of uitlegt tot we het snappen, in tegenstelling tot de meesten hier) vertelt ons dat er die dag geen bussen meer gaan, alleen om 8.00 uur ’s ochtends. Hij probeert nog te bellen, maar kan de busmaatschappijen niet bereiken. We zijn er van overtuigd dat er nog wel een bus ’s middags moet gaan, want dat hebben we op internet gelezen! We laten ons niet uit het veld slaan en lopen naar de andere kant van deze mooie breed opgezette stad. De busmaatschappij daar vertelt ons dat ze 1 bus hebben om 14.30 alleen op woensdag en zaterdag. En raad… Het is zaterdag!!
Gelukkig maar, Jelle’s tijd dringt en een dag vertraging kunnen we niet gebruiken.. Weer een schitterende route. En wat schept mijn verbazing bij de Argentijnse grens?.. Vrolijke en lachende douaniers! Ze maken zelfs grapjes, het kan dus toch! Een vlotte overgang zonder formuliertjes met moeilijke vragen of spullen door de scanner. Deze grensovergang bevalt mij wel..
S avonds in El Calafate regelen we direct een tocht naar de Perito Moreno Glaciers en boeken we de bus tickets naar El Chantén. Na het dumpen van onze spullen in een gezellig hostel nog even de stad in, wat de afgelopen jaren flink gegroeid is op toerisme. Alles ziet er nieuw en hip uit. We verbazen ons over de hoge prijzen hier in Argentinië, wat nu 4x zo hoog is dan wat in onze 3 jaar oude Lonely Planet staat (maar eigenlijk nog wel goedkoper dan in NL).
Altijd als ik ergens naar toe ga ben ik iets te optimistisch en verwacht ik stralend zonnig weer, voor het beste uitzicht en het heerlijkste klimaat. Zo ook vandaag… Zo te merken ben ik niet de enige die daar vanuit gaat, maar hebben we (in tegenstelling tot anderen in de bus) ook regenkleding mee..
Aangekomen bij Perito Moreno is de lucht grijs en met vlagen regent het pijpenstelen. Jelle en ik laten de massa vooruit lopen en starten eerst in het restaurant om uit te kijken op het heldere blauwe water met iets verder op een schitterende ijsvlakte pronkend. Buiten is het niet zo koud als je zou verwachten met een ijsschots en regen. We hebben de luiheid achtergelaten in Torres del Paine en leggen toch de volledige wandeling af, je bent hier ten slotte maar 1x.. Eerst langs het water waar wat ijsbrokken in ronddobberen en dan naar verschillende uitkijkpunten. Je kijkt naar de start van een gigantische ijsvlakte die over de grens honderden kilometers doorloopt naar het noorden. Hij schijnt elke dag 2 meter te groeien en af te breken en de enige nog groeiende ijsvlakte te zijn. Het vooraanzicht is 50 – 70 meter hoog. Gigantisch! Geregeld hoor je brokken ijs instorten, in de vlakte of aan de rand. Wat een geluid! Afwisselend geluid wat lijkt op een auto die hard over een grint door de bocht rijdt tot een soort onweergebulder. Uit reflex kijken we steeds om wanneer we dit geluid horen, ook al weten we dat er dan niets meer te zien is doordat het licht sneller gaat dan het geluid. Twee keer hebben we het geluk een gigantisch brokstuk (laten we zeggen 20-30 meter hoog?) te water te zien gaan, incl. de gigantische golven die dit veroorzaakt en na afloop een langdurig bulderend geluid.
Op een paar uitzichtpunten fantaseren we over hoe ver je zou kunnen kijken wanneer de zon schijnt en hoe heerlijk je hier dan kunt zitten. Na 2 uur wind en regen keren we terug naar het restaurant, met vele anderen nog 3 uur wachten voordat we weer terug naar El Calafate mogen…

Terug in El Calafate hebben we nog een uurtje voor we doorgaan naar El Chantén. In El Chantén hebben we nog niets geboekt en lopen mee met een kennis van de boot om te checken of we ook in het hostel kunnen verblijven waar hij verblijft, maar helaas… Bij de volgende hebben we meer geluk. Nog één gedeelde kamer met een Braziliaanse jongen over. Prima, zolang we maar niet langer in de regen hoeven te zoeken..
Mijn stiekeme hoop op zon wordt de volgende dag nog steeds niet beantwoord. Het is hier een schitterend gebied met vele wandelpaden, bergen, meren, watervallen en gletsjers. Dan maar wandelen in de regen.. We lopen eerst richting een gigantische waterval. Gelukkig droogt het weer af en toe op en doet de zon wat mislukte pogingen om door te breken, dus nog een stukje verder kan ook wel.. We vinden een route omhoog langs de waterval. Dit was ooit een wandelpad, maar staat niet op de kaart en wordt duidelijk ook niet meer gebruikt. Zonde want zo langs de watervallen en met uitzicht op de vallei een schitterende route! Met behulp van Maps.me (echt een fantastische app) komen we na 2 uur weer op de normale wandelroute. Direct komen we massa’s mensen tegen. We horen en zien dan nog twee roodhoofdspechten waar Jelle aan het begin van de weg voor gewenst heeft (had hij maar voor een puma gewenst ;-)). Van de beroemde bergen en mooie uitzichtpunten is weinig te zien door alle bewolking. Om een uur of 16.00 vinden we dat we lang genoeg gelopen hebben en tijd is om op te drogen bij warme chocolademelk. EL Chantén is kleiner maar vergelijkbaar met El Calafate: Net zulke nieuwe en hippe tenten.
We hebben de nachtbus naar Los Antiguos, een plaatsje een stuk Noordelijker bij de grens naar Chili. Na 3 dagen Argentinië is het tijd om tot ziens te zeggen en terug te keren naar Chili. We zijn om 6 uur in Los Antiguos en de eerstvolgende shuttle naar de grens gaat pas om 8.00. Mooi, dan kunnen we misschien dezelfde dag door naar Puerto Tranquilo waar de marmergrotten zijn en waar Karen in de buurt is. De shuttle blijkt ons enkel bij de grens af te zetten en zegt dat we verderop wel weer opgepikt worden. Bij de grens blijkt dat we niet opgepikt worden en de grenspost van Chili ongeveer 7 kilometer lopen is… Hemelsbreed is het niet ver, maar blijkbaar vond iemand het een goed idee om de grensposten met een U bocht zo ver mogelijk van de brug af te bouwen, of andersom..
De omgeving is hier wel adembenemend, maar toch hadden we hier liever niet 2 uur lang van willen “genieten” met meer dan 20 kilo op onze schouders. Na de grenspost is het nog 4 kilometer naar Chile Chico en ook hier staan natuurlijk geen taxi of shuttlebus. Jelle vindt via zijn app een iets kortere route door de landerijen heen. Hiervoor blijken we wel eerst tot onze knieën door het water te moeten. De wandeling schiet niet op en we hebben overal pijn. Bij het geluid van een aankomende auto besluit ik (zonder eerst om te kijken) al lopend toch mijn duim maar eens op te steken. De auto blijkt een veevervoerwagen te zijn en opent zijn achterluik voor ons. Dit is niet de tijd om kritisch te zijn en we stappen tussen de koeienplas om de laatste 4 kilometer af te leggen. Rechtstreeks naar het toerismebureau om te kijken of we dezelfde dag nog naar Puerto Rio Tranquilo kunnen. Helaas zijn we door het lopen pas om 11.00 in Chile Chico en ging om 10.30 de enige en laatste bus van die dag. Dan maar een dag later… We moeten nu beslissen of we het eigenlijke plan: terug via Bariloche naar Puerto Montt (en dan dus niet meer naar Puerto Rio Tranquilo wegens tijdsgebrek) of een duurdere optie waarbij we ons retourticket vanaf puerto Montt laten gaan en een nieuw vliegticket kopen vanaf Coyhaique kopen. We kijken er naar uit om Karen nog te zien en naar de marmergrotten te gaan en zien erg tegen de rest van Jelle’s vakantie in de bus onderweg en die verschrikkelijke grenspost, dus het wordt de laatste optie.. In Chile Chico (stad van de zon) is het heerlijk zonnig, dus prima om een dagje door te brengen en wat rond te hangen.
We ontbijten in de gezellige keuken van onze gastvrouw, wie hele verhalen tegen ons houdt. We verstaan er weinig van, maar volgens mij gaat het haar ook meer om het vertellen dan dat wij het begrijpen. Om 10.30 de volgende dag pakken we de minibus en “mogelijk” pakt Karen deze ergens onderweg in de buurt van Tranquilo. Een mooie route langs een gigantisch turquoise achtig meer (de grootste van Chili, 2 na grootste van Zuid-Amerika) met verschillende stoppen voor het mooie uitzicht. Veel eerder dan we verwachten springt een leuke dame met rode krullen voor de bus (anders was de chauffeuse niet gestopt) en gelukkig is er nog 1 plekje over waar Karen met ons mee verder mag reizen. Gelukkig maar!
Helaas is het weer bij Puerto Rio Tranquilo weer slecht. Harde wind, buien en bewolking. De marmergrotten zouden het mooist zijn bij strakblauwe lucht en zon, gezien de reflectie dan voor diverse kleuren zorgt. En bij veel wind is het door de wilde golven helemaal niet mogelijk om naar de grotten te varen…
Eerst maar weer bijkletsen en naar de te gave ervaringen van Karen luisteren in ons 3 persoonskamer. Wanneer het droog is een klein rondje lopen en verder kletsen. En ’s avonds mega grote broodjes vlees met kaas en avocado eten in een bijzonder niet gezellig opgebouwd tentje.
’S Ochtends weer afscheid nemen van Karen, omdat zij alles hier al gezien heeft en liever over land doorreist dan door de lucht. Onze tocht naar de marmergrotten staat om 9.00 uur staat gepland, maar kan “nog” niet doorgaan. Hij gaat “misschien wel later”. We besluiten dat af te wachten en zwaaien Karen uit. De wind gaat rond 11 uur wat liggen, dus we mogen gaan! Hup in de bootjes en over dit wilde turquoise tot helderblauw meer (lijkt af en toe een zee met alle golven) naar de grotten. Wat zijn ze mooi!! Ook zonder zon (die trouwens wel heel hard zijn best doet om door de wolken heen te komen en ons de kleuren te laten zien) zijn de grotten al adembenemend. Moeilijk te beschrijven. Zo veel tinten wit en grijs door elkaar, met af en toe wat kleur erdoor, afstekend tegen het schitterende water. Allemaal in bijzondere vormen uitgesleten door het water.
De terugtocht is tegen de wind in, wat het water een stuk wilder maakt. Vroeger was ik al fan van de waterattracties in Walibi en dit is een soort combinatie van de boomstammen en wildwaterbaan x10. Het eerste stuk vinden we fantastisch, maar na een golf die ons bijna van het bankje afvaagt krijgen we het toch wat koud en kijken we erg uit naar de warme douche en droge kleding..
Aan het einde van de middag breekt dan toch de zon door, waardoor we ons wel weer kunnen motiveren onder de warme dekens vandaan te komen en wat te gaan lopen. Langs schitterende velden en watervallen met doorlopende rivieren van bijna doorzichtig water.
Hoe laat de bussen de volgende ochtend komen kan niemand ons exact vertellen. “Ergens tussen 9.00 en 11.00, ga maar gewoon rond die tijd er heen en kijk maar”. De eerste bus komt rond 9.10 maar de 15 man die staan te wachten kunnen er niet allemaal in. Wij lopen “de bus” mis en moeten wachten op de volgende die ongeveer een uur later komt. Het eerste stuk is weer een mooie route en om 15.15 komen we aan in Coyhaique. We zijn ons volop geestelijk aan het voorbereiden op Jelle’s vertrek. ’S Avonds mag Jelle kiezen waar we eten, dat wordt natuurlijk een pizzatent! Overigens wel met de lekkerste pizza’s van de gehele reis. De volgende dag vliegen we pas om 17.00, dus we hebben de hele dag nog om tussen de kerstdrukte rond te hangen in de stad. Best wennen overigens zo veel mensen en zo veel prikkels na een aantal weken uitgestrekte landschappen en minidorpjes. Jelle loopt nog een zware houten uil tegen het lijf, die toch mee moet als souvenir. Daarna hangen we, al luisterend naar liederen en preken om Jezus te prijzen, op een bankje in het park totdat we naar het vliegveld gebracht worden.

Op dit minivliegveldje is het mega druk met voornamelijk Chilenen (met hond in de bange) die kerst ergens anders willen vieren.. Wanneer we bij Santiago aankomen is het in de aankomsthal ook super druk. Dit keer met Chileense families in plaats van taxichauffeurs.
De transit naar het vliegveldhotel gaat soepeltjes en rond 22.00 kunnen we aanschuiven aan het kerstdiner met champagne! Ik merk dat ik niet echt meer gewend ben te drinken en de twee glaasjes hakken er behoorlijk in. We krijgen een telefoontje van Karen dat ze morgen helaas niet kan arriveren in Valparaíso. Hoewel ze ruim op tijd vertrokken was en als het openbaarvervoer normaal ging was ze een dag eerder dan ik aangekomen. Echter over die wekelijkse bus die vrijdag zou gaan hing donderdag plotseling een briefje dat die niet zou gaan.. Via een onmogelijke route met tussenstops in bijzondere dorpjes was ze toch aangekomen in Puerto Montt, echter daar bleken geen bussen meer te gaan tot morgenavond. Hoewel ik voor mijn reis bedacht had gedeeltelijk alleen te willen reizen, had ik niet bedacht dat dit met kerst zou moeten zijn..

Na uitslapen, inpakken en een heerlijk uitgebreid ontbijt is het tijd om weer naar het vliegveld te gaan. Ik merk nu weer emoties en lichaam op elkaar inwerken, ik heb pijn in mijn buik en een weeïg gevoel. Na inchecken, bekijken waar mijn bus gaat (super lieve Jelle wil er nog alles aan doen om te zorgen dat ik goed terecht kom) en een bakje koffie (waarbij Karen ongerust opbelt of we oké zijn, blijkbaar is daar een aardbeving gaande) is dan toch de tijd daar.. Afscheid nemen…
Ze hebben hier zo’n kwellende glazen wand waar je je geliefde de gehele zigzagrij door de douane kan volgen. Bij rij 3 wordt het me dan toch even te kwaad en diggelen de tranen over mijn wangen. Echter al snel wordt ik afgeleid door kinderen die een heel theater opvoeren van hun afscheid en maken de tranen weer plaats voor een glimlach. Wanneer Jelle echt volledig uit het zicht is voel ik me wat zenuwachtig maar enthousiast tegelijk: het komt nu echt helemaal op mezelf aan!
Vanaf het vliegveld gaat er geen rechtstreekse bus en moet ik overstappen. Toevallig moet er een Nederlands stel dezelfde kant op en is zijn er al eerder geweest, dat geeft me vertrouwen dat ik goed zit. Het Hostal ligt 3.3 kilometer lopen vanaf het busstation af, met Maps.me heb ik de route snel gevonden. De eerste straat geeft geen prettig gevoel, de geur van urine en rotting komt tot me en overal zijn zwervers en alcoholisten. Dit uitgerekend nu ik alleen ben! Oké voor je kijken en doorlopen.. De eerstvolgende straten worden heel langzamerhand wat beter, al blijft de geur hangen. Het doet me denken aan een combinatie van Rotterdam en Brussel. De gigantische muurschilderingen maken het mooi, maar voor de rest een lelijke havenstad.
Na een half uur lopen kom ik aan bij het Hostal waar ik eerst voorbij loop aangezien het geen naambordje heeft, maar wel een vriendelijke man in de deuropening. Hij vraagt verbaast of ik alleen ben, wanneer ik uitleg dat Karen vastzit in Puerto Montt denkt hij vanwege de aardbeving. Na mijn tassen dumpen in mijn kamer krijg ik een glaasje sap aangeboden en ga in mijn zeer gebrekkige Spaans een gesprek met hem aan. Best gezellig zo! Hij noemt de aardbeving (7 op schaal van richter in Puerto Montt) een kleintje, vertelt trots dat ze wel wat gewend zijn en alles er op gebouwd is. Hij verzekert me dat Karen vanavond gewoon weer met de bus kan en er morgen zal zijn.

Na wat kletsen beneden en wat tips gekregen te hebben nog “even” (2uur) skypen met Annemieke en daarna nog even een rondje door de stad lopen. Ik vind een pizza- / empanadatent met 30 verschillende soorten Empanadas en besluit dat mijn kerstmaaltijd Empanadas worden. Lekker op bed met een serie via Netflix aan. Ondertussen klopt de eigenaar op mijn deur met een werkaanbod. Ik had hem verteld dat ons eerste plan voor oud en nieuw was om in Valparaíso te verblijven, gezien de grootste vuurwerkshow van Zuid Amerika, maar we dit niet doen vanwege de hoge prijzen (goedkoopste 180 euro per nacht). Wij mogen hier blijven als we deze week in het hostal werken aangezien hij het druk krijgt. Hmmm eerst maar eens morgen met Karen overleggen die gelukkig vandaag wel komt! Prima kerst zo en zo voelde mijn “eenzame” kerst helemaal niet eenzaam!

Fijne tweede kerstdag allemaal!