Zoutvlaktes van Uyuni en Woestijn van Chili

Uyuni een enigszins verlaten stadje wat vooral gebruikt wordt door toeristen als doorreisplek. Net zo als wij doen.. In Uyuni regelen we de Salt Desert tour die ons over zoutvlaktes en langs verschillende lagunes naar Chili zal brengen. We kiezen voor Spaanstalig aangezien je voor Engelstalig 500 bobs (70 euro) p.p. extra betaalt. We starten de volgende dag om 10.00 uur en delen de auto met een jongen uit Frankrijk die we kennen van de mijnentour, een meisje uit Denemarken en een stel uit Zwitserland. Een gezellig groepje om de komende 3 dagen mee rond te reizen.
Eerst stoppen we bij een museum (van 7 zoutbeelden in 2 ruimtes) met daaromheen souvenir kraampjes. Aangezien het de komende 3 dagen behoorlijk koud zal zijn koop ik hier een warme poncho. Vervolgens gaan we naar 1 van de grootste zoutvlaktes ter wereld. Volgens de gids 12000km2 bij elkaar. Schitterend uitgestrekt witte (wel minder wit dan we verwacht hadden) vlakte. We hebben op verschillende plekken een stop. Wanneer je er overheen loopt lijkt het net ijs en het kraakt ook een beetje als ijs. Helaas is het bewolkt, we hadden allen gehoopt op strak blauwe lucht aangezien het dan nog mooier schijnt te zijn. Bij de tweede stop maakt de gids “perspectieffoto’s” van ons. Hilarisch om te doen! Vervolgens gaan we naar een aantal kunstwerken gemaakt uit zout en lunchen in een restaurant gemaakt van zout. Zelfs de stoelen en tafels bestaan uit zoutblokken!
We rijden door naar het cactuseiland in het midden van de zoutvlakte. Deze staat vol met gigantische cactussen met mooie bloemen er in, heel indrukwekkend! Hier hebben we 1,5 uur om op rond te wandelen en van het uitzicht te genieten voordat we doorgaan naar de plek waar we de zonsondergang gaan aanschouwen. Gelukkig hebben de wolken wat plek gemaakt zodat de zon zich er tussendoor kan laten zien. Aan alle kanten een ontzettend ver uitgestrekte vlakte met aan de rand wat bergen en vulkanen. De kleureneffecten worden steeds mooier en volledig rondom te zien. Wanneer we dachten dat het niet mooier kon, doet de natuur er toch weer een schepje bovenop!
Nadat we afscheid genomen hebben van de zon rijden we door naar onze slaapplaats voor die nacht: Een hotel gemaakt van zout. Elektriciteit doet het niet, dus het is romantisch eten bij kaarslicht en geen warme douche. Er is nog een optie om naar 2 grotten te gaan en te gaan sterrenkijken, maar een groot deel van onze groep (incl. wij) zijn te moe en te koud. We lopen even naar buiten om sterren te kijken vanaf ons zouthotel (heeeeel veeeel sterren) en gaan dan snel naar bed, aangezien we de volgende ochtend vroeg op moeten. Helaas gunt mijn ademhaling mij geen rustige nachtrust. De nachten dat we boven de 3000 meter slapen word ik geregeld wakker met gevoel van zuurstoftekort en moet ik even wakker blijven om weer op adem te komen, zo ook deze nacht.
Om 6.00 uur weer aan het ontbijt om vervolgens door te rijden, zoutvlakte maakt plaats voor woestijn en passeren we verschillende lagunes met 3 verschillende soorten flamingo’s en een vulkaan. Helaas is Jelle deze ochtend ziek en heeft hij af en toe een kots-stop nodig. Tegen de middag begint hij gelukkig weer beter te voelen, krijgt hij weer meer praatjes en wordt onze auto-dj. Meezingend met liedjes die jeugdsentiment oproepen komen we uiteindelijk aan bij de herberg. Vannacht slapen we met z’n 6’en op een kamer. We krijgen een slaapzak en 5 dekens aangezien het hier behoorlijk koud is in de nacht. Na wat potjes “shithead” (een kaartspel wat we in Ecuador en Bolivia hebben geleerd en nu doorleren aan anderen) krijgen we ons eten en gaan we nog vroeger naar bed. We moeten om 4.00 uur aan het ontbijt zitten om onze volgende bestemming voor zonsopgang te bereiken.
De Geisers! Wat een magisch gezicht! Overal uit de grond komen bijzondere stoomwolken. Waar de gaten groter zijn zie je een soort modder pruttelen van hitte. Onvoorstelbaar de temperatuurverschillen! Ik heb 2 broeken, hemd, shirt, vest, trui en poncho aan om net warm genoeg te blijven terwijl er nog geen meter onder ons pruttelt er lava van meer dan 100 graden.. Langzaam komt de zon op en moeten we ook weer door. Weer langs diverse lagunes in verschillende kleuren met 3 verschillende soorten flamingo’s. Mega grote groepen met de prachtvogels! Aangezien we aan het einde van de droogteseizoen zitten staan de lagunes nu bijna droog. Over 3 maanden zullen de plekken die we nu gezien hebben er compleet anders uit zien, en valt er niet te lopen waar we nu hebben gelopen! Tussendoor komen we nog bij 1 hotspring. Op moment dat wij aankomen zit het vol met mensen. Alle touroperators hebben hier ongeveer hetzelfde schema met hooguit 15 minuten verschil. Als je als eerste bent zie je langzaam de plek volstromen, als laatste langzaam weer leeglopen. Als de vele lage kleren uit zijn is het kunst om zo snel mogelijk in het warmwaterbad te komen. Schitterend hoe iedereen een gezicht van genot trekt zodra ze in het bad kunnen ploffen. Na 20 minuten moeten we helaas toch weer door. Nog wat lagunes met flamingo’s voordat we de grenspost bereiken. Aangezien weer alle auto’s daar tegelijk aankomen staat daar natuurlijk een behoorlijke rij. De man die mijn stempel geeft vraagt om 15 bobs. Het gaat hem niet snel genoeg en begint er maar bij te schreeuwen.. Ik heb het gevoel dat het niet klopt en corruptiegeld is, maar omdat ik het niet zeker weet betaal ik toch maar braaf. Later horen we van een ander stel dat het inderdaad niet klopt en zij hebben geweigerd te betalen zonder enig gevolg. De buschauffeur probeert ook nog even extra geld te vragen omdat op ons ticket 9.30 staat en in Chili 10.30 is, maar die vraag wordt geannuleerd als Sara (onze Deense metgezel) de gids erbij roept. Tsjaa.. grensposten..
Na 1,5 uur rijden in niemandsland/ woestijn komen we aan bij de Chileense grenspost. Gelukkig komen we zonder enig probleem het land in. Wat een omschakeling! We zijn weer 2000 meter lager en naar het schijnt op 1 van de droogste woestijnen van de wereld. 4 lagen kleding moeten snel omgewisseld worden naar zo weinig mogelijk kleding. De prijzen zijn hier schokkend hoog vergeleken met Bolivia. De bevolking ziet er veel Europeser uit en dit stadje is een duidelijk toeristenstadje.
Hoewel het pas 12.30 is hebben wij het gevoel dat het al laat in de avond is. Eerst maar even douchen en uitrusten voordat we weer in beweging komen. Daarna het stadje verkennen en bekijken wat we de komende dagen gaan doen. We komen de Amerikanen (die we kennen vanuit Potosí en Uyuni) tegen die ons vertellen waar je de beste fietsen kan huren en we besluiten de volgende dag te gaan fietsen.

Na een heerlijk ontbijt vertrekken we naar de fietsenverhuur en krijgen we de tips om eerst 8km westelijk naar Quebrada del Diablo te rijden. Een super gaaf mountainbike pad tussen woestijnbergen door die uitkomt op een berg die je alleen te voet op kan klimmen. Boven op de berg zitten onze Amerikanen al van het schitterende uitzicht te genieten. Op deze mooie plek bespreken we even de wereldpolitiek en de gevolgen van Trump, voordat we weer terug fietsen.
Om naar Valle de la Luna te gaan moeten we weer terug naar San Pedro de Atacama waar we direct een kan limonade bestellen om bij te komen. (Alle sappen en limonades worden in heel Zuid Amerika met vers fruit gemaakt en ondertussen hebben we een limonadeverslaving ontwikkeld). We gaan door naar Valle la Lunes, zo’n 17 km verderop. Tussen (verhard) zand met iets wat glas of ijs lijkt, ontstaan vanuit het zout, fietsen we terwijl we onze ogen uitkijken. Een tussenstop is door de zoutmijn heen lopend. Het pad gaat behoorlijk cirkelend zoals het water gelopen heeft, waardoor we ons soms in behoorlijke bochten moeten wringen om door de mijn heen te komen. Wanneer we daar pauzeren zien we busjes af en aan rijden met mensen die de bus-tour door de vallei doen, wat een hoop mensen toch! Omdat we toch wat moe worden en helaas nu mijn darmen een bacterie hebben opgepakt, waardoor het fietsen gepaard gaat met buikkrampen, twijfelen we of we tot het einde door fietsen… Maar ja omdat we er nu toch bijna zijn en dit de enige kans is, toch maar door..
Bij “de 3 maria’s” (3 stapels, ontstaan door erosie) is het eindpunt en keren we weer om. Op de terugweg beklimmen we Dune Mejor, een gigantische duin die vanaf de top overzicht geeft over de hele vallei. Omdat de zonsondergang hier indrukwekkend schijnt te zijn, hadden we bedacht om met heel veel anderen daar te blijven kijken tot de zon gezakt is. Echter zullen we dan niet op tijd zijn om die fietsen in te leveren, dus dan maar met zonsondergang terugfietsen. Overigens was dat ook schitterend! Met 60 km achter onze kiezen leveren we (weer tegelijk met de Amerikanen) onze fietsen in.
De volgende dag beginnen we rustig aan. We regelen de bus naar Antofagasta voor de volgende ochtend en sandboarding voor de middag. Hier wordt het sandboarding een stuk professioneler aangepakt dan in Huacachina (waar het gewoon op een stuk hout liggen was), dus het “echte” sandboarden willen we ook uitproberen. We rijden die middag met een groep en instructeur naar Valle de la Muerte. Daar moeten we een gigantische zandberg opwandelen en bovenaan krijgen we uitleg. In principe de zelfde techniek als snowboarden, maar dan met veel meer weerstand. Met name het steeds zelf omhoog moeten lopen in deze hitte maakt het zwaar. Ik grap tegen de instructeur dat er skiliften geïnstalleerd zouden moeten worden. Maar ze willen geen vervuiling van het landschap en de mensen fit houden..

Gisteren een reisdag; met de bus naar Antofagasta en dan doorvliegen naar Santiago. Vandaag doorgevlogen naar Puerto Montt/ Patagonië en zo meteen gaan we Karen zien!!! :D:D:D