Chimborazo en San Cristbal

Ten eerste bedankt voor alle lieve en enthousiaste reacties en WhatsApps! Dat maakt het delen van mijn ervaringen nog leuker! Ik ga nog even zoeken naar een makkelijke manier van foto’s delen voor diegene zonder facebook. Op deze website (en enkele anderen die ik heb geprobeerd) is het uploaden hier erg lastig en traag.
Maandag Chimborazo beklimmen en af fietsen! Dit is een schitterende “slapende” vulkaan. De top is gemeten vanaf het middelpunt van de aarde de hoogste top. Vandaag staat mijn wereld op zijn kop en leer ik dat de aarde niet rond is en de wereldkaarten niet kloppen. Daarom is niet de Mount Everest het hoogst is (vanaf zeeniveau wel) maar Chimborazo. Helaas hebben we niet genoeg tijd in Riobamba om te acclimatiseren aan de hoogte en naar de top te klimmen, en betwijfel ik ook of we dat überhaupt zouden halen.. Maar tot 5040 m is hoog zat!
We werden eerst naar een hoogte van 4836 gebracht en konden vanaf daar lopen naar de refuge op 5040 m. We worden gewaarschuwd voor hoogteziekte en we laten ons vertellen dat je over het stuk van 1,2 km zo’n 45 minuten doet, omdat je alleen heel rustig zou kunnen lopen op deze hoogte. Gelukkig hebben we beide geen last van hoogteziekte en mogen we met zijn 2’en naar boven lopen. Natuurlijk begin ik veel te fanatiek, mijn benen en hoofd willen wel! Na nog geen 100 meter sta ik hyperventilerend met een hartslag zo snel als ik hem nog nooit gevoeld heb.. Aaaahh dit bedoelen ze dus met het effect van de hoogte.. Iets rustiger hervatten we onze tocht naar boven, met af en een pauze om onze hartslag weer wat meer op peil te krijgen. Binnen 35 minuten zijn we boven, maak ik mijn eerste sneeuwbal van dit jaar (en vraag ik me af of jullie deze winter sneeuw krijgen) en fotografeert Jelle de enige vogel die op die hoogte leeft. Vervolgens wandelen/rennen we een stuk sneller terug naar de auto met fietsen. Vanaf daar stappen we op onze mountainbike voor de eerste daling. Ik voel mij super hip in mijn outfit en ben blij dat er op deze vulkaan geen modepolitie is.. Een behoorlijke hobbelige rit met een schitterend uitzicht terug naar de ingang van het park op ongeveer 4000 meter. Van daar werden we met de auto naar de Hidden Valleys aan de andere kant van de vulkaan gebracht. Een 46 Km lange weg van 4000 m naar 2600 m hoogte voornamelijk dalen, met een volgauto achter ons aan. Weer heel anders maar ook schitterend! Van ijskoud naar erg warm, door dorpjes een valleien.. Toen we stopte om onze warme kleding uit te doen had ik het gevoel dat we niet veel verder meer konden dalen, echter waren we nog niet eens op de helft! Voor mij een bizar gevoel om al die tijd maar te blijven dalen en moesten we in mijn veronderstelling ergens midden in de aarde zijn..
Dinsdag hebben namen we een ongeveer 6 uur durende busrit van Riobamba naar Guayaquil. Zo’n busrit is hier prima te doen met mooi uitzicht, comfortabele stoelen, altijd swingende muziek en af en toe mensen die de bus in komen om eten of drinken aan je te verkopen. Wel is het belangrijk dat je een sterke blaas hebt want er zijn amper toiletstops en als ze er zijn moet je zorgen dat je razend snel bent anders rijdt de bus weg zonder je (gelukkig voor de persoon bij wie dat gebeurde werd dit opgemerkt door andere inzittende die in protest kwamen. Uiteindelijk stopte de bus een paar 100m verder). Dus ik ga mooi niet uitstappen tot dat ik ben waar ik wil zijn!
In Guayaquil zoeken we via de Wifi in het busstation (die ongeveer zo groot is als schiphol) een goedkoop hostelletje in de buurt van het vliegveld. De stad hoeven we niet echt te zien, maar om de tijd te doden wandelen we rond en zoeken iets gezonds te eten, wat best lastig te vinden is aangezien er veel meer fastfoodketens zijn dan normale winkels of restaurants.
Woensdagmiddag komen we aan op San Cristobal, waar we worden gebracht naar een voor ons doen luxe hotel die we de avond daarvoor via booking.com 2 nachten voor 40% van de normale prijs hebben kunnen scoren. We krijgen van de eigenaar snorkelspullen die we direct gaan uittesten. Op de boulevard worden we al begroet door de eerste zeeleeuwen die hier ten overvloede zijn. We wandelen door het natuurgebied naar de westkust, nog meer zeeleeuwen, mooie vogels en iguana ’s. Hoewel het water erg troebel is en niet zo’n mooi koraal als in Madagascar is het toch ook schitterend, vooral door de zeeleeuwen die ik binnen no time in het water tegenkwam en die gezellig met je meezwemmen en om je heen cirkelen om met je te spelen. Daarnaast de indrukwekkende zeeschildpadden die onverstoord langs je door het water heen zwemmen.
Omdat de tours nogal prijzig zijn (100 – 200 dollar per persoon) kiezen we de dag erna om nog maar een eigen “free tour” te doen. Nu met de benenwagen naar la Loberia en waar de meeste mensen neerstrijken op het strandje lopen wij een stuk door over de lavarotsen en lavastenen. Er loopt een soort van pad van allemaal losliggende lavastenen, wat een aardig goede training voor mijn voet-oogcoördinatie is. Voor enkele km zijn we voor ons gevoel alleen met de indrukwekkende iguana’s en mooie vogels als de blue footed boobie, nazca boobie, en frigate birds op het magische eiland. Op de terugweg neem ik maar weer een snorkel waar ik weer mooie vissen, zeeschildpadden en zeeleeuwen tegenkom. De middag spenderen we in het informationcentrum waar van alles staat beschreven over het ontstaan en de geschiedenis van de eilanden, super interessant!
Vrijdag toch maar een tour, aangezien we de kans om met haaien en hamerhaaien te snorkelen toch niet willen laten liggen. Doordat de andere 3 die zich hadden ingeschreven niet op kwamen dagen werd het nog een privétour ook! Bij Kicker Rock/ León Dormido (afhankelijk vanaf welke afstand en hoek je er naar kijkt) sprongen we het ontzettend diepe water in met onze gids c.q. paparazzifotograaf (in de enkele uren dat we met hem weg waren heeft hij 355 foto’s van ons en de onderwaterwereld gemaakt).
Allerlei zeeschildpadden, vissen, zeeleeuwen en in en rond de eerste kloof witpuntrif haaien die om ons heen of onder ons door zwommen. Wouw!! Na enkele pogingen met veel zeewater leerde de gids mij hoe ik kon duiken met snorkel zonder direct te stikken. De hamerhaaien lieten nog even op zich wachten, maar tijdens de laatste 5 minuten kwamen ze toch de voorschijn! Jelle was helaas net te laat, maar zoals de gids zei “don’t worry, I have got the pictures”….
Op de terugweg weer langs een ander strandje en zoet/zoutwatermeer. Op het strandje kregen we een uur “vrije tijd”. De gids gaf aan dat er waarschijnlijk niet veel te zien was maar dat we er ook nog even konden snorkelen. Ik neem toch nog maar even een duik, terwijl Jelle ergens op vogeljacht gaat.. Komt er op mijn terugweg een gigantische gevlekte adelaars rog mijn kant op zwemmen! Schrikkel en super gaaf tegelijk! Helaas net geen camera of paparazzi gids bij me..
S avonds nog maar even een wandeling om van bij weer een ander deel van het eiland van het uitzicht te genieten en met Darwin op de foto te gaan. Inmiddels zijn we naar een ander hostel verhuisd met keuken en koken we voor het eerst deze vakantie. Vanaf nu alleen nog maar creatief zelf koken met zeer beperkte hoeveelheid aan ingrediënten.. Zo komt er spaghetti met ketchup en groente, of een curry met groentes die ik nog niet kende en zonder kokosmelk op tafel.
De dag daarop hebben we het zotte idee gevat om te gaan fietsen naar de “highlands” 675 meter hoger gelegen. Hoewel ons wordt aangeraden om ons naar boven te laten brengen en dan naar beneden te fietsen, zijn we eigenwijs (en naïef, ik heb nog steeds te weinig inschattingsvermogen hoeveel zwaarder heuvel op is) en proberen het toch, het is ten slotte maar 25 km naar de andere kant! Ojojoj wat was dat zwaar! Een paar keer overwegen we toch om een taxi aan te houden, maar daar ben ik toch te trots en eigenwijs voor.. Ik ben vast besloten om mijn doel te behalen, half lopend en opgedeeld in kleine stapjes (van punt tot punt, niet wetend dat na de bocht weer verder stijgt) komt toch eindelijk het punt dat we mogen dalen. We komen 3 uur en 45 minuten na start, kletsnat van het zweet en de regen aan bij het Tortuga centrum in het oosten waar de verre en veel grotere familieleden van Michelangelo en Leonardo rondlopen en waar ze een fokprogramma hebben om weer meer schildpadden in het wild uit te zetten. Op de terugweg laten we ons wel een 7 km terug omhoog brengen, om eerst een kijkje te nemen bij een meer boven in een oude vulkaan. En dan terug mogen we grotendeels dalen! Ik hou mijzelf voor dat dalen nog fijner is als je er zelf hard voor gewerkt hebt en ben stiekem best trots dat ik het gehaald heb!
Zondag is het tijd om van San Cristobal via Santa Cruz naar Isla Isabela te varen. Andere Nederlanders waarschuwde ons al voor de rit en hebben het met ons te doen dat we 2 van zulke bootreizen op 1 dag hebben. Eenmaal onderweg snap ik wat ze bedoelen.. De oceaan is erg ruig en het bootje klein en met volle vaart. Het voelt als een achtbaan in combinatie (vooral voor de mensen achterin) met aquasplash.. Alleen ipv enkele minuten duurt deze achtbaan 2,5 – 3 uur. Na een half uur mijn bootgenoten observeren slaat bij mij ook een licht gevoel van zeeziekte.. Oplossing; liggen, ogen dicht en concentreren op fijne herinneringen en fijne gevoelens en wachten tot de tijd voorbij is gekropen. Na enkele uren op Santa Cruz stappen we over op boot 2 (waarbij de crew iemands bagage in het water laat vallen en schouderophalend teruggeeft) die er net zo lang over doet en nog hoger opgooit, inmiddels worden we er alleen maar melig van. Onze eerste indruk van Isla Isabela is nog mooier; maar daarover komende week meer..