Week 1 Vertrek + Quit + Amazone + Riobamba

Tot mijn eigen verbazing (en ieder ander die langs kwam) was ik vrijdagmiddag ruim op tijd met inpakken (natuurlijk veel te veel spullen mee, maar zolang het past..). Zowel ik als ieder ander had verwacht dat ik vrijdagnacht in stress alles nog moest inpakken. Vervolgens zit ik wel 2 dagen met een onrustig gevoel “het kan niet zijn dat ik zo op tijd alles klaar heb, ik moet wat vergeten zijn”.. Maar blijkbaar kunnen mensen toch veranderen ;-)

Afscheid nemen.. Wat is iedereen toch lief, dat maakt het alleen maar lastiger (maar ook lonend) om weg te gaan! Het blijft lastig te realiseren dat ik echt zo lang weg ben..

In het vliegtuig zitten Jelle en ik naast een vriendelijke Zwitserse - Ecuadoraanse dame die naar Quito gaat om afscheid te nemen van haar ernstig zieke moeder. Ze begint direct een gesprek die wij voeren in het Duits – Engels. Zij verstaat Engels maar kan het niet spreken en Duits is voor mij prima te volgen, maar Engels toch makkelijker te spreken. Ze zit boordevol tips van haar reiservaringen in Zuid-Amerika. Goed begin van de reis.

In Quito komen we verreist en voor ons gevoel midden in de nacht (daar 15.00 s middags) aan. Even leek het of Jelle’s tas niet was gearriveerd, maar gelukkig vonden we de tas bij “grote pakketten”. Het weer is grijzig en grauw, het regent en er is behoorlijk wat smog.. Niets van wat ik bij Zuid Amerika had voorgesteld! Hoewel ik me had voorgenomen pas ’s avonds laat te gaan slapen om direct in het nieuwe ritme te komen val ik tijdens het avondeten al bijna in slaap en lig ik rond 18.30 in bed. Met natuurlijk als gevolg dat ik om 03.00 klaarwakker ben..

De volgende dag reizen wij naar Ahuano in de Amazone, daarvoor moeten we 4 verschillende bussen nemen. Best lastig zonder aanwijsborden in een land waar je de taal nog niet spreekt. Gelukkig zijn de mensen erg behulpzaam. De eerste 2 bussen reist een tram-securityman met ons mee. Ondertussen praat er een Colombiaanse zwerver/ reiziger tegen ons aan die, blijkt gaande het gesprek, graag geld wil van ons. Gelukkig hebben we een mooie aansluiting op de bus naar Tena die er zo’n 5 uur over doet en ook een aantal staplaatsen heeft.
In Tena moeten we overstappen naar een busstation “2 blokken verderop in de stad”… Hmm dat kan overal zijn. Jelle probeert dit in zijn beste Spaans (op dat moment nog 0,1%) aan een securityman te vragen. Een backpacker vangt het op en kan ons gelukkig naar de goede plek brengen!

De rivier over met een boot en nu de lodge vinden… Helaas hebben we door een communicatiefout geen pick-up kunnen regelen. We lopen maar vast een stuk de goede kant op en vragen het onderweg.. Niemand weet waar GAIA lodge is, tot we bij een restaurant aankomen, hij kan ons gelukkig brengen! We komen aan bij een schitterende lodge midden in de Amazone.
Hoewel de omgeving mooi is, het weer aangenaam en de mensen vriendelijk kunnen Jelle en ik nog niet echt onze draai vinden. Ik heb al 2 dagen een onbestemd ondefinieerbaar onprettig gevoel. Mijn lichaam weet niet wat het wil.. Is het ’t tijdsverschil? De hoogte? Ontstressen van hard werken/ afscheid nemen/ twijfel of alles goed komt met de reis? Honger of te veel gegeten? Moe? Ik kom er niet achter en hoop maar dat het snel over gaat en we weer kunnen genieten.

Gelukkig gebeurde dat vanaf dag 3! De volgende dag na een heerlijk uitgebreid ontbijt (vers fruit, pannenkoek en roerei) starten de eerste Spaanse lessen van Sylvia (Sylbia), een vrolijke Ecuadoraanse vrouw die goed van aanpakken weet. Een les is 2-3 uur achtereen een hoop Spaans opnemen. Ik ben nog nooit zo’n brave student geweest als nu! Alle lessen aanwezig, continu oplettend, druk schrijvend en veel meer dan het opgegeven “huiswerk” makend. Het is een heerlijke omgeving om te leren en het werpt direct zijn vruchten af: Bij de excursies kunnen we Jimmy (Gimmij onze gids die alleen Spaans spreekt) aardig volgen terwijl we zaterdag nog geen woord begrepen. We hebben excursies als varen over en zwemmen in “el rio”, aapjes kijken vanuit een boot, lopen door de jungle, “tuben”, demonstratie van gebruiken van de indiaanse Quechua-gemeenschap, pottenbakken in een nabijgelegen stadje (waar we ook na enige tijd zoeken een zeer roestige transformstekker voor 15 cent vonden; jeee nu kunnen we weer opladen!) en naar AmaZoonica (een opvangcentrum voor dieren die in de Jungle horen, maar na misbruik door mensen niet meer in de jungle kunnen leven). Allemaal erg leuk en goed voor ons Spaans! Verder hangen we in ons “vrije tijd” een beetje in de hangmat of hangstoelen (meestal Spaans te leren), plannen we de rest van onze reis of kletsen we met onze Zwitserse en Duitse medestudenten die hier al 2 weken langer zitten om Spaans te leren. Ook ben ik een keer gaan hardlopen, wat toch echt wel zwaarder is in deze hoogte, warmte en heuvelop!

Vrijdag hebben we onze laatste les & excursie in Ahuano en keren we terug naar Tena om onze reis te vervolgen naar de Galapagos. We hebben nog een aantal dagen en moeten kiezen tussen Baño en Riobamba. Het wordt Riobamba omdat het zo mooi klinkt! (en vanwege de Chimborazovulkaan).

Zaterdag komen we na een lange rit met mooi uitzicht om 14.00 aan en zijn alle touroperators al dicht en zondag werken ze natuurlijk ook niet in dit Katholieke land (Silvia vertelde dat meer dan 90% “verplicht” katholiek is in dit land). Via Whatsapp (leve de moderne technologie!) hebben we toch nog kunnen regelen dat we maandag de Chimborazo op kunnen. Vandaag hebben we vooral rondgeslenterd en genoten van de gemoedelijke sfeer in deze stad.