Machu Picchu en start Bolivia

We komen ’s ochtends vroeg aan na een lange rit in de nachtbus. We besluiten dat we prima kunnen lopen, aangezien het maar 2,7 km is. Dan zien we direct wat van de stad! Het blijkt wel heuvelop, wat best zwaar is met onze tassen op deze hoogte. Rond een uur of 8 komen we aan in een schattig hostelletje “Casa de Mama”. Hier schenkt de lieve gastvrouw een kopje Coca thee voor ons in. De eerste keer dat we Coca thee drinken (daarvoor nog niet aangedurfd) en zijn beide direct verkocht. Met name Jelle, die al opgezocht heeft of Coca in Nederland te verkrijgen is. Na een welverdiende douche gaan we de stad verkennen. We verblijven in San Blas, een wijk aan het historisch centrum vast, die ons is aangeraden door een stel in de Colca Canyons.

Cusco… Wat een schitterende stad! Het pumavormige centrum, met zijn gebouwen waarvan de onderste helft in Incatijdperk en bovenste helft in koloniale tijdperk is gebouwd. Op diverse plekken zie je traditioneel geklede vrouwen met hun Alpaca’s of Lama’s (incl. schattige lammeren) rondlopen of zitten breien. Groepen goed uitziende (straat?) honden spelen op pleintjes of wandelen rond. Op de dag dat we aankomen zijn er door diverse straten heen dansoptredens aangezien een school 64 jaar bestaat. Allemaal groepen meiden in diverse traditionele outfits die bepaalde dansen uitvoeren, met om hun heen live muziek. We genieten van onze welverdiende rustdag in diverse schattige tentjes, en lopen nog een beetje rond. ’s Avonds gaan we naar Organica, wat ons ook is aangeraden, en daarover is niets te veel gezegd! Een heerlijk restaurant waar ze volledig vers en gezond voedsel serveren wat allemaal van hun boerderij net buiten de stad komt. Fantastisch! Hier spreken we met een Amerikaan die net uit retraite komt en ook niet blij is dat Trump president is geworden. Overigens alle Amerikanen die we tegenkwamen waren tegen Trump… Maarja, die zaten dus allemaal niet in Noord-Amerika waardoor ze niet hebben gestemd..

De dag daarna doen we een city tour en leren we wat meer over deze schitterende stad en zijn verleden. S avonds krijgen we uitleg over de Salkantaytrail van de gids die nog niet echt aanspreekt. Helaas hebben we blijkbaar ook een privétour i.p.v. groepstour.
S ochtends moeten we om 5.30 beneden bij de weg klaar staan, echter om 6.00 is er nog steeds niemand.. Uiteindelijk komt de chauffeur ons ophalen en in de auto krijg ik van hem een telefoon in mijn handen.. Het blijkt dat door privé-omstandigheden onze gids niet kan komen en we een nieuwe gids krijgen.
Wij zijn blij met deze nieuwe gids, die veel spontaner en gezelliger is. Een uur later dan planning komen we aan bij een stadje waar we ontbijten om vervolgens door te rijden naar de plek waar de Salkantaytrail start. Een schitterende omgeving en de zwaarte van de wandeling valt reuze mee! Als we aankomen staat onze tent al klaar en hebben we een heerlijk uitgebreide lunch. Hierna doen we even een siësta. Net wakker staan onze ex-gids en gids voor de tent. Helaas voor ons is de oorspronkelijke gids toch gekomen en moeten we afscheid nemen van de leuke gids.
We wandelen redelijk stijl omhoog naar het meer op 4600 meter, wat ineens weer zwaar aanvoelde. Ondertussen maak ik me nog steeds zorgen over de volgende dag, wat “de zwaarste dag” zal zijn met 9-10 uur lopen, met eerst stijgen naar 4630 meter en dan weer dalen. Het meer is prachtig maar ijskoud. Een heleboel mensen wagen een snelle duik, zelf heb ik me zwemkleding niet mee dus sla ik maar even over. Wat misschien ook wel zo fijn is, als ik zie hoe men zich erdoor heen worstelt en soms bijna geen lucht meer krijgt van de kou..
Zodra de zon onder gaat zakt de temperatuur rond het 0 punt, dus in de tent is het behoorlijk koud! Met voldoende lagen kleding aan en een dikke slaapzak valt het net te doen..

S ochtends vroeg starten we de tocht naar de Salkantay en wat blijkt.. Ik heb me voor niets zorgen gemaakt! We hebben heerlijk stralend weer en de wandeling is goed te doen. Inmiddels ben ik gewend aan de hoogte en heb veel minder last van kortademigheid. Onze gids vertelt heel af en toe wat, maar hij praat zo onverstaanbaar en saai dat we snel afhaken.. Als we vragen stellen begrijpt hij ze niet of geeft antwoorden die totaal nergens op slaan. Af en toe luisteren we stiekem mee met de andere gidsen van andere groepen om toch nog wat mee te krijgen. Rond half 5 komen we aan bij het volgende kamp waar we na even rust weer een heerlijke snack en daarna avondeten krijgen.
Dit kamp ligt een stuk lager, waardoor het gelukkig ook een stuk warmer bleef. De dag erna hebben we nog een paar uur wandelen te gaan, waarna we met de auto naar Hidro-electrica gaan. Van daaruit is het nog 2,5 uur lopen langs het spoor naar Aguas Calientes waar we die nacht overnachten. Bij de lunch horen we dat de treinen van Aguas Calientes naar Cusco definitief niet rijden de volgende dag. Er zijn 2 dagen lang stakingen en protesten vanwege de prijs. Dat betekent dat we de volgende dag langs het spoor terug moeten lopen en 6 uur lang met de bus terug gebracht worden. Erg jammer voor ons, de treinrit is een stuk korter en mooier!
Omdat we toch echt zat zijn van het lopen weten we met enige discussie een deal te sluiten; we gaan vandaag met de trein heen, om toch een beetje treinreis gehad te hebben. In Aguas Calientes hebben we een heerlijk hotel met een warme douche. Daar was ik aan toe! (ik had me al 2 dagen niet gedoucht). Het stadje zelf is compleet toeristisch en bestaat voornamelijk uit hotels, restaurants en souvenirwinkels. Om 7 uur hebben we met onze slechtste gids ooit afgesproken om te gaan eten en om 10 voor 7 komen we hem onrustig zoekend tegen. Hij bleek vanaf Hidro-electrica de verantwoordelijkheid te hebben over 3 andere jongens die wel het stuk moesten lopen. Hij had om 16.30 bij het station met ze afgesproken dat ze hun spullen op konden pikken en hij ze naar hun hostel zou brengen. Toevallig hebben wij die jongens ergen in een lobby zien zitten en kunnen we hem er heen brengen. Die arme jongens hebben van 16.30 tot 18.00 bij het station zitten wachten, elke trein in de gaten gehouden of we eruit kwamen en uiteindelijk de hoop opgegeven met de gedachte ook hun spullen kwijt te zijn. Onze gids vraagt ons 5 minuten te wachten (wat minstens 45 minuten duurt). De gids bleek gewoon al die tijd in een restaurant gezeten te hebben en pas rond 18.00 naar die jongens zijn gaan zoeken.. Een van de jongens vertelt op het punt te staan om te moeten huilen, alles rondom de organisatie van zijn trip ging mis en de vermoeidheid hakt er ook in. De volgende dag horen we dat hij om 22.00 nog eens overgezet is naar een andere kamer (en dat terwijl hij om 04.00 op moest)..
Onze gids wil om 04.00 bij de bushalte afspreken, terwijl de bussen pas om 05.30 gaan. “Dan zijn we als 1 van de eerste in de rij”. Wij hechten iets meer waarde aan onze slaap en ontbijt in ons hotel wat start vanaf 04.30, dus wij maken er 05.00 van. Blijkt een prima keuze, de rij valt nog reuze mee.
Om 06.00 is er nog steeds geen bus te bekennen, vanaf 1 plek hoor je wat protestgeluiden van de strike en op het spoor staat het vol met ME. Onze rij wordt onrustig en ik hoop dat niet stiekem de bussen ook staken. Uiteindelijk wordt de rij naar beneden geleid, door een brede rij ME, naar een lager gelegen busstation. Vanaf alle kanten wordt gefilmd en het lijkt net alsof wij de protestmars lopen. Het blijkt dat de autoriteiten het niet aandurfden om de toeristen in het centrum in te laden, iets met angst voor negatieve publiciteit als de oproerzaaiers een bus toeristen zouden belagen. Al lijkt het protest nu nog behoorlijk rustig en vredelievend te gaan.. Om 06.30 komen we aan bij Machu Picchu, wat dan nog grotendeels in de wolken ligt. Een schitterend en magisch gezicht hoe de bewolking langzaam wegtrekt en de gehele stad en de daaromheen gelegen bergen zichtbaar worden! Doordat de treinen niet rijden is het een stuk rustiger dan normaal. Een aantal lama’s loopt statig over de trappen en de gids legt ons ondertussen wat dingen uit over de stad. Wij hebben kaartjes om de nabij gelegen berg te beklimmen die eigenlijk pas om 10.00 ingaan, maar omdat we vroeg weg moeten mogen we eerder. Onze gids vindt dat hij wel genoeg heeft verteld en wil nog een paar uurtjes slapen, dus vertrekt richting zijn hotel. Samen lopen wij de vele trappen op, met constant schitterend uitzicht, tot we bij de top zijn. Ook hier is het veel rustiger dan verwacht en zie je af en toe mensen die eindeloos veel selfies maken met Machu Picchu op de achtergrond. Ook wij maken de nodige kiekjes, ruilen met anderen camera’s uit om foto’s van elkaar te maken en keren weer terug naar beneden. Onderweg komen we mijn pinguïnmaatje van de Galapagos tegen, wat een toeval! We dwalen nog wat rond tussen de stenen gebouwen die zeer vakkundig en precies aardbeving bestendig in elkaar gezet zijn, voordat we terug keren naar Aguas Calientes. Vanaf daar moeten we 2,5 uur langs/ over het spoor terug lopen naar Hydro-electrica. Een fikse wandeling na al die trappen! Ik kan het niet laten om ook even op het spoor te gaan liggen voor een mooie foto. S avonds komen we moe en voldaan weer terug in onze “eigen kamer” in Casa de Mama.

De volgende dag kan ik mijn zakmes ophalen in een hostel net buiten het centrum. Deze had ik in Llahuar midden in de Colca Canyons laten liggen. Gelukkig was de eigenaar van Pachamama zo lief om er voor te zorgen dat iemand hem meenam naar Cabanaconda en ging hij zelf toevallig maandag de Salkantay trail lopen, waardoor hij hem mee kon nemen naar Cusco. Super blij en dankbaar dat ik deze weer terug heb! We verkennen de stad nog verder en komen op een grote overdekte markt vol souvenir en eettentjes (waar het eten mega goedkoop is). We proberen nog niet te veel souvenirs te kopen aangezien onze tassen al overvol zitten en we er nog een aantal weken mee moeten slepen.. In verschillende koffietentjes en een heerlijke ijssalon beginnen we aan de planning van de rest van onze reis. Onze enige antwoord waar we heen zouden gaan na Cusco was “Bolivia” en konden daar nog geen verdere details over geven. Het werd nu wel tijd om ons (los van de tips die we kregen van reizigers die er geweest zijn) er iets verder in te verdiepen.
We regelen tickets voor de rainbow mountain de volgende dag. Deze is ons aangeraden door het stel wat ons ook San Blas, Organica en de beste ijswinkel hadden aangeraden.. Aangezien ze daarin groot gelijk hadden, moet dit ook wel goed zijn!
Sinds dat we weten dat we naar Peru gaan heeft Jelle het er over dat hij Cavia wil proeven, hier in Cusco zit het vol zit met restaurantjes die dat aanbieden.. Tonight is the night! Omdat het mij toch minder aantrekt en ik dit niet samen met hem wil delen gaat Jelle voor een halve cavia. Dat wil zeggen: De Cavia is precies door de helft gezaagd en Jelle heeft de rechter zijde, van kop tot kont, incl. poten. Ik ben erg blij met mijn vegetarische gerecht en krijg de slappe lach van hoe Jelle met zijn cavia worstelt. Volgens de serveerster moet het niet gegeten worden met mes en vork, maar van de poten afgekloven worden. Dit gaat Jelle te ver, onder invloed van de Pisco sour probeer ik toch een stukje. Het smaakt naar een bejaarde kip.. Beide nagenietend (van de lol) om Jelle’s gerecht besluit Jelle nooit meer Cavia te eten.

Om 03.40 in de ochtend worden we opgepikt om naar de Rainbowmountain te gaan. Na 3,5 uur rijden komen we op de plek waar we ontbijten en starten met de wandeling. Dit lag op ongeveer 4300 meter hoogte en we moeten omhoog naar 5100 om deze mooie regenboogberg goed te zien. Na 15 minuten klimmen mogen we besluiten of we voor 70 soles te paard verder gaan, of zelf verder lopen. De paarden die daar staan zien er klein maar sterk en goedverzorgd uit. Ik wilde toch nog graag paardrijden in Peru en heb vandaag geen zin om me kapot te lopen. Hoewel ik de eerste 15 minuten mee kom met de kopgroep ben ik de enige van de groep van 17 die direct besluit te paard verder te gaan. Ik probeer mezelf niet als zwak, maar als verstandig te zien dat ik te paard ga. Maar stiekem ben ik erg opgelucht dat een groot deel van de groep na een paar honderd meter toch een paard moet laten overkomen. De eigenaar van het paard waar ik op mag is een schattig Quechuaans mannetje die erg lief voor zijn paard is. Hij loopt deze trek op zijn slippers, met een zak met hooi op zijn rug, waar hij onze tas (van ong. 5 kilo) bijstopt om zijn paard wat te ontlasten. We proberen een gesprek te houden in het Spaans, wat toch verbazend ver komt en af en toe moet ik er af om de steile stukken zelf te lopen. Jelle kan eindelijk in zijn eigen tempo lopen en gaat als een malle vooruit. Hij komt als eerste van de groep aan bij de Rainbowmountain, waar hij op mij wacht voor zijn trui en zijn jas. We klimmen naar de top de berg er naast, voor het mooie uitzicht. Behalve kortademigheid voel ik hier gelukkig (nog) niets van de hoogte. De gids vertelt dat dit pas sinds 2 jaar ontdekt is voor toerisme en zo gekleurd is door alle mineralen in de grond. De lokale bevolking is er in geslaagd om mijnwerkers tegen te houden om dit gebied te vernietigen door opgraven van Edelmetalen.
Hoewel nog helder bij deze berg komen er dreigende regenwolken vanaf verschillende kanten en moeten we vaart maken om terug te keren. Later horen we geluk gehad te hebben, want de mensen die later aankwamen konden weinig zien van de berg door alle bewolking en regen.
Op de terugweg krijgen we hagel (pas de 3e keer neerslag op onze reis) en ga ik liever lopen om warm te blijven. Als 1 van de eerste komen we aan bij de lunchplek en begin ik me langzamerhand beroerd te voelen. We moeten nog een behoorlijke tijd wachten tot de laatste komen en we mogen lunchen. In eerste instantie gok ik dat ik gewoon moet eten om me weer beter te voelen, maar aangezien ik me na een paar happen soep naar buiten moet vluchten om dat te lozen zal het toch geen honger geweest zijn maar een soort van verlate hoogteziekte? Ik wacht buiten af met af en toe het hoekje omrennend totdat iedereen klaar is met de heerlijk uitgebreide lunch en we terug naar lager gelegen grondgebied mogen. Terug in Cusco voel ik me weer prima en kan ik weer eten voordat we naar het busstation gaan om deze fantastische stad te verlaten. Op het busstation wordt ik vriendjes met een onder gekalkte (straat?)hond die demonstratief op mijn backpack gaat liggen waar hij niet meer vanaf wil, ons tot de bus volgt en zielig aankijkt waarom hij niet mee mag.

Op vele adviezen slaan we Puno over en gaan rechtstreeks naar Copacabana in lake Titicaca, Bolivia. Een gigantisch meer met kleine eilandjes en ondergelopen historische steden tussen de bergen op 3808 meter boven zeeniveau. De grensovergang gaat vlekkeloos (al heeft ook hier de douane geleerd niet te glimlachen of vriendelijk te reageren) en rond 11 uur komen we aan in dit stadje wat een toeristische trekpleister zou moeten zijn. Vandaag is het bewolkt en koud, waardoor wij, ondanks de leuke restaurantjes en dergelijke, dit nog niet helemaal kunnen zien. Ons hostel is een beetje primitief en in de badkamer stinkt het.. Maarja wat wil je ook voor 8 euro per kamer per nacht.. Voortaan toch maar een paar euro meer betalen..
We brengen onze was weg en regelen tickets voor Isla del Sol voor de volgende dag. Daarna klimmen we de berg/ gedenkplaats ernaast op. Om de zoveel meter staat een kruis waar de locals een kruisje slaan en een gebedje opzeggen. Daaromheen lijkt het een grote vuilnisbelt met plastic flessen en blikjes, die eens in de zoveel tijd in de fik gestoken worden aan de brandplekken te zien. Bovenaan heb je tussen de flessen, blikjes en confetti een schitterend uitzicht over het meer en de stad. Terug beneden gaan we naar 1 van de leuke restaurantjes beneden waar een band van 2 jongen optreed die zich Pachamama noemt. Ze maken geluid alsof ze een band van minsten 5 man zijn. Indrukwekkend hoe 1 van hen tegelijk op zijn Peruaanse panfluit blaast en gitaar speelt, met wat zang er tussendoor.
De volgende dag met de boot naar Isla del Sol, waar ze enkel Spaanstalige gidsen hebben. Deze man vertelt met zo veel enthousiasme en rust dat hij voor ons redelijk te volgen is. Langs wat Inka en pré Inka monumenten en vervolgens een Inkatrail van Noord naar Zuid aflopen om daar net op tijd te zijn om de boot terug te pakken. Vandaag is het zonnig en daardoor veel beter zichtbaar waarom dit toeristische trekpleisters zijn. ’S Avonds is er een bijzonder feest op het plein, met allemaal dronken (voornamelijk oudere) locals in bijzonder opvallende outfits.

Vandaag reizen we door naar La Paz om door te kunnen reizen naar de Amazone.