Het nieuwe jaar, heerlijk op de ranch!

Hoewel ik het geweldig naar mijn zin heb, is oudjaars en nieuwjaarsdag toch wel het moment dat ik “thuis” mis. Wanneer het in Nederland 12 uur ’s nachts is en iedereen proost op het nieuwe jaar, is het bij ons 8 uur en zitten wij nog in onze bikini aan het zwembad. De ideale gelegenheid om eens even via Whats app wat videogesprekken met het thuisfront te houden. Fantastisch om mee te kunnen kijken bij iedereen zijn feestvreugde, alsof ik weer even bij hen thuis ben!
Om ons heen wordt er druk voorbereidingen getroffen voor het avondeten. We zijn uitgenodigd door de hosteleigenaar en wat vrienden van hem om bij het hostel te eten. Alle tijd nog om te douchen en om te kleden, aangezien hier niet voor half 11 s avonds gegeten wordt..
Een mooi gedekte tafel met allemaal Argentijnse specialiteiten, heerlijk! Om iets voor 12 zijn we klaar met eten, tijd om onze champagne met zelfgemaakte citroensorbetijs (wat meer slushpuppy ijs is aangezien de vriezer niet echt functioneerde) tevoorschijn te halen. Om precies 12 uur Argentijnse tijd kunnen we proosten, en wat zien we dan… Vuurwerk!!! Gelukkig hebben toch nog een aantal mensen hun spaarcenten besteed aan wat mooie pijlen en potten. Niet zo veel en zo lang als in Nederland, maar genoeg om het oude jaar af te sluiten. Tot diep in de nacht zitten we buiten te kletsen. Er gaat nog een groepje uit om te dansen en hoewel ik wel ontzettend veel zin heb om te dansen haken we toch maar af. Ze gaan met de auto en om twee redenen lijkt het ons niet goed om mee te gaan. Ten eerste is er geen BOB (wat zij de grootste onzin vinden, je kan prima met een hoop champagne en bier op achter het stuur) en ten tweede zijn we dan afhankelijk.

De volgende dag is weer een rustdag bij het zwembad, veel anders is er ook niet te doen aangezien letterlijk alles gesloten is. En maandag is het dan zover, we mogen naar de paarden!
We hebben onze bustickets online gekocht en staan op mijn telefoon. Tot dusver is dat geen probleem geweest aangezien ze deze dan bij het busstation uitprinten. Hier levert het wel wat problemen op. Hoewel we (voor ons doen) ruim op tijd zijn moeten we eerst in een lange rij staan, waarna ik geholpen wordt door iemand die duidelijk met het verkeerde been uit bed gestapt is. Zij zegt dat ik er gewoon mee naar de bus kan en het niet geprint hoeft te worden. Bij de bus staan twee mannen die daar absoluut niet mee eens zijn, hoe halen we het in ons hoofd? We moeten een print hebben. Terug de rij in, nu een iets hulpvaardigere man aan wie we de tickets moeten mailen. Echter lukt het allemaal niet en is het inmiddels 9.30, de tijd waarop de bus vertrekt. “Ja je kan wel je telefoon aan de buschauffeur laten zien, dan mag je er wel in”. Na onze uitleg sturen ze iemand mee en dat is duidelijk nodig, want de mannen bij de bus zijn het er niet mee eens. Uiteindelijk mogen we toch in de bus, gelukkig maar!

Bij de bushalte staat Fernando met zijn zoon te wachten, die ons vervolgens naar de ranch brengt. Hier worden we direct besprongen door 5 grote honden, die ons enthousiast begroeten. We krijgen eerst een rondleiding. Het terrein is gigantisch groot en de omgeving schitterend. Het is hier een ware dierentuin! Er zijn zo’n 50 paarden (en een ezel), waarvan zo’n 20 op stal/ een kleine paddock. Er lopen nog veel meer honden, katten en kittens rond. In een enigszins vieze kooi zitten vogels, schildpadden en 5 super schattige puppy’s. We gaan naar “ons” huis en hoewel Fernando 2 dagen hiervoor appte dat alles klaar stond voor onze komst, bleek dit toch niet helemaal waar te zijn en moet er nog van alles verbouwd worden. We kunnen onze tassen uitpakken en ik word verschrikkelijk blij van het idee dat ik deze nu 4 weken niet hoef in te pakken! Daar heb ik het wel zo mee gehad!
Om 17.30 mogen we de eerste 2 paarden rijden, Karen op Salvajeplus en ik op Xtreme. Even kort longeren “om te zien hoe we met paarden omgaan”. Deze paarden hebben meer dan een maand stilgestaan en dat is te merken! Tijdens het rijden zijn het een soort tikkende tijdbommen die alles als excuus aangrijpen om van te schrikken. Na wat rondrijden op een veldje gaan we het terrein over. Over wat greppels springend en door prachtige lanen voordat we bij een groot open veld aankomen. San Juan is een vallei tussen bergen, welke vanaf hier goed te zien zijn. Ze tekenen prachtig af tegen de strakblauwe hemel. Na een uur rijden is het tijd om de paarden af te spuiten en nog even snel naar het naastgelegen dorpje om boodschappen te doen. Zo gezond als we zijn hebben wij heel veel groenten op onze boodschappenlijst gezet. Echter zijn de groenten niet geleverd dus moeten we het deze week doen met een paar uien en tomaten..

De volgende ochtend moeten we om 7.00 beginnen met werken. We starten met het aanharken van alle stallen, de mest moet uit de stallen naar de rand geharkt te worden. Na enkele stallen heb ik de blaren op mijn handen staan, dit zijn ze duidelijk niet gewend.. Wanneer we klaar zijn mogen we de volgende twee paarden gaan zadelen: Girl for Sale en Mi Hija de doctora (allemaal onmogelijke namen hier). Blijkbaar vinden ze het een goed idee om zeer energieke paarden die gefokt zijn voor de race na een maand hebben stilgestaan (wat wij achteraf pas hoorden) direct te zadelen en twee vreemden op te zetten. Ook dit zijn twee explosieven die niet geleerd hebben om recht te lopen. Opnieuw door de lanen, de honden rennen mee en een aantal roofvogels vliegen daar boven, naar het veld. Wanneer eenmaal wat ontspanning in de paarden lijkt te komen blijkt dit toch schijn. Een van de honden breekt een tak, wat Karen haar paard als goed excuus vind om helemaal te flippen. Er komen wat bizarre sprongen uit waardoor Karen er afgeworpen wordt. Mijn paard vindt het een goed idee om mee te doen en onder het motto van deze vakantie “als we gaan, dan gaan we met zijn twee” val ik er ook maar af. Beide maken we ons meer zorgen om elkaar, aangezien het eruitzag als spectaculaire lanceringen, maar gelukkig we niets en kunnen we er heel hard om lachen. Fernando’s paard snapt niet waar de heisa om is en blijft als enige relaxed staan. Oké nu zijn we “bapticed”. Na deze spectaculaire rit en het afspuiten van de paarden wordt het weer verder werken: blaadjes aanharken..
Om 12.00 hebben we siësta en om 17.30 staan wij klaar om te gaan zadelen. Pichon (hoofd zorg voor de paarden) komt naar ons toe om te vragen of wij de puppy’s eten willen geven. Natuurlijk willen we dat!!! We wormen ons in het smerige hok en zorgen dat de twee kleine magere puppy’s ook wat te eten kunnen krijgen. Iets later komt Fernando aan en moeten we ons helaas weer losscheuren van de puppies. We krijgen weer de eerste twee paarden, alleen dan nu ik op Salvaje en Karen op Xtreme. Dit keer waren ze al een stuk rustiger en makkelijker te berijden.

De volgende ochtend staan wij weer braaf om 7 uur klaar om alle stallen uit te mesten. Na een aantal stallen arriveert de hoefsmid en Karen moet de hoefsmid helpen, wat inhoud het touwtje vasthouden en mooi wezen.. Met 4 man staan ze om het paard heen en het wordt toch wel iets anders aangepakt dan we gewend zijn van onze hoefsmid. En voor mij een goede maar zware oefening om de rest van de stallen alleen te doen! Na de stallen kan er weer gereden worden. Karen is heel goed in stilstaan en mooi wezen met een paard, dus zonder overleg of enige communicatie wordt besloten dat zij dit zal blijven doen in plaats van rijden. Dit keer rijden we met zijn vieren Fernando, zijn dochter, een jongen die hier af en toe rijdt en ik. Ik krijg een voor mij nieuw paard onder mij, genaamd Pure Fantasie. In eerste instantie lijkt dit een heftig paard aangezien ik bij opstappen een aantal sprongen om mijn oren krijg, maar daarna blijkt ze een heel relaxed en braaf paard te zijn met rijden. Wanneer we terug zijn en klaar met de paarden afzadelen en afspuiten neem ik Karen over, die is nu toch echt wel klaar met stilstaan en mooi wezen!
Hierna mogen we gelukkig weer siësta houden, het is ook veel te warm om echt iets te doen!
Ik besluit om maar eens van het uitklapbare zwembad gebruik te gaan maken. Eenmaal in mijn bikini gehesen en aangekomen bij het zwembad tref ik een bruine drab, vol met blaadjes en zich voortplantende insecten. Tot dusver mijn plan om te gaan zwemmen.. Ik sta er nog een tijdje demonstratief en bedenkelijk bij te kijken, voordat Marcello (hoofd techniek) aan komt snellen om te vertellen dat hij het zwembad zal verversen (niet dat dat zin had, want de volgende ochtend was het na de nachtelijke storm precies dezelfde situatie). Om 17.30 staan wij weer klaar, dit keer mogen wij op Marielouis en Daglick. Ik zit op Marielouis wat een paardje is van pas 3 jaar oud. Voor ons zou dan het inrijden nog lang niet begonnen zijn, maar we laten ons vertellen dat voor het racen en de endurance dit heel gebruikelijk is. Ze lopen op die leeftijd al volop wedstrijden, daarentegen zijn ze ook wel op zeer jonge leeftijd “te oud” om nog wedstrijden te rijden. Wij vinden het wat te jong, maar dit paard doet het fantastisch en is zeer gewillig om voor je te werken. Daglick is een “oud” (17 jaar) Arabisch volbloedpaard, welke erg makkelijk te berijden is. De volgende dag vertrekt Fernando voor 10 dagen naar Chili dus komt het rijden volledig op ons twee aan. Hij vertelt trots een schema te hebben gemaakt voor ons. Zijn definitie van schema maken is volledig anders dan onze definitie van schema maken, het enige wat er op staat is “twee paarden ’s ochtends een uur rijden en twee paarden ’s middags een uur rijden”. Welke paarden wanneer mochten we zelf bepalen en krijgen 8 namen op van paarden die bereden moeten worden (de enige die nog niet beschreven is. Is Gameboy, een zeer rustige ruin die in stap niet voorruit te branden is, maar zodra draf en galop mag opleeft en keihard gaat). Zelf maken we combinaties van de “heethoofden” samen met de rustige paarden en we gaan op zoek naar caps, aangezien we ons toch wat veiliger voelen met hoofdprotectie. Al blijken de heethoofden al een stuk afgekoeld te zijn na hun eerste keer rijden en zet dit door met consequent rijden. Vanaf nu zien onze dagen er vergelijkbaar uit: om 7 uur stallen mesten, paardrijden, leuke en minderleuke klusjes tot 12.00, gevolgd door siësta en vanaf 17.30 (soms later aangezien het nog te warm is om te bewegen) paardrijden.

Claudia (de eigenaresse van het terrein en de meeste paarden) heeft het weekend een garage sale, waardoor “ons” huis als een soort ontplofte kledingsopslag is omgetoverd en er constant mensen over de vloer zijn om de kleding uit te zoeken. Woensdagavond ben ik nog even stiekem het puppyhok ingekropen om de puppy’s te knuffelen. Wanneer Claudia en haar vriendin voor die avond klaar zijn voor die avond met kleding uitzoeken komt ze teruglopen met 5 puppy’s achter zich aan hobbelend. Ik maak me zorgen dat ik iets verkeerd met ze gedaan heb, maar gelukkig is het bericht veel positiever! Ze vertelt dat de schildpadden eieren hebben gelegd en aangezien ze zich zorgen maakt dat de puppy’s ze opeten vraagt ze of de puppy’s bij ons voor mogen verblijven. Of dat mag? Tuurlijk!!! Blijer kan je ons niet maken!! Met alle liefde ontfermen wij ons over deze schatjes! De puppy’s komen uit 3 verschillende nestjes, allemaal verlaten op straat gevonden. De twee kleinste zwarte magere pups uit een nestje van 5, waar er inmiddels al 3 van overleden zijn. Vanaf nu besteden wij al onze vrije tijd aan knuffelen, verzorgen, laten aansterken, opvoeden en teken uit de puppy’s plukken. Mega veel teken! Ik denk wel 50 – 100 teken per puppy, de meeste kleine, maar af en toe grote. Wie mijn eerdere blogs hebben gelezen weet dat ik de rillingen krijg van teken, maar er ziet niets anders op om me daar verder overheen te zetten. Ik doop mijn pincet om tot tekentang en het lijkt onbegonnen en eindeloos werk. We worden steeds handiger en mijn walging bij het kapotmaken van een teek zet zich om in genoegdoening. Na een aantal dagen zijn we er in geslaagd ze teekvrij te maken (echter de volgende dag hebben we alweer een paar nieuwe die we er uit kunnen plukken, het blijft toch het boerderijleven). Bij gebrek aan vlooienshampoo (en zinloosheid, omdat er hier te veel zijn), leren we dealen met de vlooien.

Op donderdagavond worden we door Claudia, met haar dochter en vrienden van haar dochter, uit eten genomen. Wij zitten braaf volgens afspraak om 19.00 uur klaar, echter blijkt haar 19.00 ongeveer 21.00 voordat we naar haar huis gaan. Het is een grote uitdaging om in de auto te stappen, zonder dat de puppy’s om de auto blijven springen. Uiteindelijk slagen we erin wanneer Claudia vast omrijdt naar de poort en wij vanuit het niets naar de poort rennen. Inmiddels hebben wij de puppy’s namen gegeven, wat goed uitkomt aangezien ze nog geen namen blijken te hebben. Superman, Kwispel, Ragebol, Belhamel en Goofy. Behalve de eerste en de laatste namen die voor de Argentijnen bijna niet uit te spreken zijn, maar gelukkig mogen ze hun namen houden.
We komen aan bij een gigantisch huis met weer een heleboel honden, deze blijken ook allemaal gered van de straat. Ook maken we kennis met de rest van het gezin. Wij waren even vergeten dat eten hier pas rond 23.00 begint en vallen bijna van ons stokje wanneer we bij het restaurant aankomen. Met een volle buik en uitgeput (met in ons achterhoofd dat we de volgende dag weer om 6.30 op moeten) komen we dankbaar terug bij ons huis, waar we enthousiast worden begroet door onze pups!

Zaterdagavond worden we opgehaald voor een Asado (Argentijnse barbecue) bij Claudia thuis. In de auto krijgen we te horen dat we die avond niet meer teruggebracht worden, maar pas de volgende dag. Hier zijn wij totaal niet op voorbereid! Geen tandenborstel, pyjama en het ergste nog, onze pups! Voor alles heeft ze een oplossing, ontzettend lief, maar wij hadden toch het liefst de nacht doorgebracht dicht bij onze pups en onze onafhankelijkheid behouden.
Het bijhuis is vol met kinderen en een aantal volwassenen, de sfeer doet me denken aan Gooische vrouwen of desperate housewifes. Het eten is heerlijk!
Hoewel we hadden begrepen dat we de volgende dag om 12.00 uur teruggebracht zouden worden, blijken toch de plannen gewijzigd.. We gaan eerst nog haar moeder en een tante ophalen, rijden langs wat schitterende plekken en blijven lunchen bij hun thuis. Hoewel het allemaal schitterend is om te zien, heel lief en gezellig, storen wij ons aan de gebrekkige communicatie en willen eigenlijk heel graag terug naar de pups.

Maandag begint de werkweek weer en hoewel we dezelfde stukken nu al heel vaak hebben gereden blijft mijn mond openvallen van hoe mooi het hier is. Dinsdag begint onze dag heel treurig, hoewel we er van alles (met de beperkte middelen die we hier hebben) om de twee zwarte er bovenop te helpen blijken we toch te laat. Goofy gaat het duidelijk niet redden en ligt te overlijden. Hoewel we vanaf het begin wisten dat het er aan zat te komen en we ons niet te veel wouden hechten zijn we er kapot van. 1,5 uur later dan de bedoeling mesten we met tranen in onze ogen de stallen uit en wanneer we klaar zijn met de paarden blaast Goofy haar laatste adem uit. Hoewel ze normaal gesproken “weggegooid” worden, mogen wij Goofy begraven.

Vrijdag komt de veearts, die normaalgesproken 2x per week komt maar de afgelopen weken met vakantie was, om alle paarden te controleren. Wij mogen hem helpen, wat best leerzaam is en een stuk leuker klusje dan blaadjes vegen of drinkbakken schoonmaken. We krijgen wat opdracht en uitleg om de komende weken de mok van één van de paardenbenen te verzorgen en maandag zal hij er weer zijn.
Zaterdag willen we naar San Juan en worden ’s ochtends opgehaald door de oudste dochter van Claudia. Zij leidt ons rond en neemt ons mee voor de lunch en om in hun zwembad te zwemmen, waar wel valt te zwemmen! De hitte is hier nog ondragelijker omdat we in de stad zitten, dus dat zwembad is een echte must! Gelukkig worden we nu wel ’s avonds naar onze wens teruggebracht.
Vandaag komt Fernando terug en komt er als het goed is een Belgische workawayer om ons te vergezellen.